Life is just a game.

Kira knikte. "Beter dan zo'n tortelduifje" Zei hij, hij liep naar de kast en trok er een shirt uit. Hij trok het aan en zuchtte even. Zodadelijk zou hij weer gaan moorden. Hij griste het hockeymasker dat aan de kettingzaag hing weg en zette het op zijn voorhoofd. "Ready?" Zei hij met een koelbloedige grijns.

Rusine grinnikte lichtjes en drukte een kus op zijn wang. ''Veel geluk en zorg dat je je niets overkomt'' zei ze zo liefjes dat het gewoon eng was. Even leek ze zo slijmerig tortelduifje met een valse grijns. ''Als mijn jurk droog is ga ik ook maar, ik zie je dan op school als je het heb over leefd'' zei ze poeslief. Haar zogenaamde ''lieve'' gedaante was eigelijk nog enger dan haar normale gedaante. ''Veel plezier, ow en slacht er ook ééntje voor mij af'' zei ze met een licht grijnsje van leed vermaak.

"Doe ik.." Zei Kira met een grijns. Hij pakte zijn wapen op, en keek Rusine eventjes aan. Daarna verdween hij in de deuropening.

Ergens buiten, met zijn masker op zijn gezicht, liep Kira uitdagend over straat. zijn zaag ratelde in zijn linkerhand, hij keek in de richting van mensen die meteen omdraaiden, of weg liepen. Maar gillen deden ze niet, nog niet.. Hij hief de zaag omhoog. "BE GONE!" Riep hij, een meisje bleef verstijft van angst staan. Ze huilde. "Normaal gesproken zou ik je in een keer dood maken, maar omdat deze voor rusine is laat ik je even lijden.." Zei hij met een grijns, die niet te zien was. Ht meisje barstte in huilen uit, ze zakte ineen op de grond. "Hockeymasker, maak me astjeblieft niet dood" Smeekte ze met haar handen samengevouwen. "Kira is mijn naam, onthoudt die als je in de hemel bent.. maak me daar maar zwart liefje" Zei hij met een overdreven lieve stem, zijn kettingzaag richtte hij op het meisje. vroom. een diepe gekartelde snee was gemaakt in de buik van he tmeisje, de kettingzaag had zijn werk gedaan. Een oorverdovende gil, en een plof. ze greep naar haar buik, bloed liep er uit. Ze gilde zo hard als ze kon, maar niemand durfde te helpen. "Speciaal voor Rusine..Oh, wat had ze dit leuk gevonden.."

Rusine knikte even en keek uit het raam. Dit was bijna onmogelijk door de planken die de boel dicht timmerde, maar hier en daar zatten wat gaten. ''Normaal zou ik aan dit feest graag hebben mee gegaan maar mijn jurk vind ik even belangrijker'' zei ze tegen zichzelf. De wasmachine piepte en Rusine liep er heen. Ze trok haar neus op toen ze zag dat haar jurk kleddernat was. ''Fijn, nog langer wachten'' gromde ze lichtjes. ''Ach nouja'' Ze propte alles wat in de wasmachine zat in de droger en drukte op het knopje om deze aan te zetten. ''Wat is het leven toch fijn, je ziet zoveel mensen lijden'' ''Ik snap niet waarom mensen dat niet leuk vinden'' zei ze zuchtend. ''Ze gillen toch ook van plezier in het spookhuis?'' ze grinnikte eventjes. Rustig liep ze naar beneden naar de bank waar ze neer plofte.

Na een korte twee minuten was het mesije stil. Ze was dood. Met zijn vingers ging kira over haar buik heen, en likte zijn vingers af. Hij moest altijd het bloed proeven van zijn slachtoffers, anders was het niet zijn moord, of wel? Weer drenkte hij zijn vingers in het bloed en schreef op de grond BB, nu wist iedereen dat hij het was. Met een Glimlach van een psychopaat liep hij verder, op naar zijn volgende slachting.

Rusine liet zich achterover vallen op de bank en staarde naar het witte plafon boven haar. Ze was benieuwd of iemand haar moorden al aan het onderzoeken was. Tot nu toe had ze er niets over gehoord. Met een sierlijke grijns keek ze haar haar zwart gelakte nagels. Rusine was mischien een seriemoordenaar maar toch had ze zo haar grenzen. Een zwangere vrouw was veilig, want de baby die ze zou dragen kon een crimineel worden en dat zou zonde zijn. En daarbij als ze iedereen zou uitmoorden, zou zij uiteindelijk alleen over blijven en daar had ze niets aan. Kinderen onder de 5 jaar liet ze soms leven. Alleen als het kind genoeg getraumatischeerd was of geen angst of verdriet toonde liet ze hem leven, alleen de getraumatischeerde kindjes gaf ze een litteken op hun wang. Rusine pakte van haar hand een vuist en opende deze na een paar seconde weer, zo ging het een minuut lang.

Het meisje was niet jonger dan 7 geweest, wist Kira. nadat hij iemand genadeloos had gedood keerde hij terug naar zijn huis, waar Rusine op hem zat te wachten. Hij zat nog onder het bloed, zijn handen, zijn borst, het masker, alles. Hij deed het masker omhoog, en veegde het zweet van zijn gezicht wat rode strepen achterliet. Hij greens. Weer een geslaagde dag. Hij liep verder en kwam aan bij zijn deur, die hij opende. "I'm Home!" Riep hij alsof hij een kind was uit school. hij liep de trap op en deed de deur open. "Dat was me de moeite wel waard.." Zei hij en greens.

Rusine had haar ogen gesloten en was eigelijk van plan net in slaap te vallen toen ze een deur opende hoorde gaan. Ze speerde haar ogen gelijk openen en schoot overeind. Wantrouwend keek ze naar de deur tot ze Kira's stem hoorde. ''Welcome back!'' riep Rusine naar Kira. Vreemd genoeg ging deze de trap op terwijl ze in de woonkamer was. Blijkbaar dacht hij dat ze boven was. Of hij wou zijn kleren weer wassen. Ze haalde onopmerkbaar haar schouders op. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen er over heen. Ze vroeg ze af of haar jurk nu droog was. Langszaam stond ze op en liep ze naar boven. Kira stond in een lege ruimte. ''Dus je heb je uitgeleefd?'' vroeg ze met een brede grijns terwijl ze tegen de deurpost aan leunde.

"Zeker wel.." Kira greens en liet het masker op de grond vallen. "En ik ben.. weer helemaal fresh" Zei Kira, hij deed zijn t'shirt weer uit en gooide hem in de hoek. "Zo." Zei hij en leunde tegen de muur.

Rusine schudde grijnsend haar hoofd. Ze volgde het shirt die op de grond viel en bleef er even naar kijken maar richtte zich daarna weer op Kira. ''En... met wie heb je gespeeld?'' vroeg ze rustig. Haar toon was koud, alsof het haar niets deed. Een grijnsje sierde haar gezicht. Eigelijk vroeg ze zich af waarom Kira haar niet eng vond. De meeste rende al gillend weg als ze hun aan keek. Ze liet haar blik even op zijn borst rusten, ''Is dat niet koud?'' vroeg ze bedoelend op zijn ontbloten borst. Al snel richten ze zich weer op zijn ogen.

"Er is verwarming" Hij liep naar de wasbak, en deed wat water op zijn borst. het water, dat rood was geworden, liep naar beneden op de grond. hij keek Rusine even aan met een emotieloze blik, een blik die kinderen deed afschrikken. "Ik heb met een meisje een hele leuke tijd doorgebracht. ze was.. lastig." Zei hij met een grijns. hij keek Rusine weer aan, maar dit keer met een kille grijns.

Rusine deed heel langszaam haar hoofdschuin schuin. Die blik van hem, zij smolt er van. Andere zullen gillend weg rennen. ''Wauw, dat meisje boft dan maar'' zei ze met een grijnsje. Langszaam deed ze een paar stappen dichter en keek naar het rode water wat naar beneden gleed. Voorzichtig plaatste ze haar hand op het midden van zijn borst en keek hem aan met een pyschopatische blik in haar ogen. ''Ze heeft er vast van genoten'' zei ze met een enge pyscho grijns.

"Ze was alleen wel wat luidruchtig." Zei Kira kil en greens. hij bekeek zijn vingers, hij stopte ze in zijn mond en likte ze af. Eventjes, heel kort, keek hij Rusine aan, gewoon om te laten merken dat hij geinteresseerd was in wat ze vertelde. daarna richtte hij zich op de wasbak.

Rusine greens. ''Mooi zo, jammer genoeg was ik er niet bij'' zei ze nep-teleur gesteld. ''Maar mijn speeltje komt nog wel, want bloed zal er vloeien'' zei ze met een grijns. ''Een gil is als muziek, bloed voelt goed en pijn is fijn'' zei ze rustig. Ze drukte een kus op zijn nek en keek naar de wasbak waar wat rood water door het putje liep. Ze hoorde de droger piepen. Ze keek even naar de droger. ''Blijkbaar is mijn jurk droog'' zei ze met een glimlachje.

Kira greens, hij keek even naar beneden, ook op zijn skinny Jeans zat bloed. L had hem altijd gepest dat hij skinny jeans droeg, hij vond het homo en wou zijn broer niet zijn. jarenlang, zijn hele leven heeft hij dat aan moeten horen, dat hij een moordenaar was, en daarom zijn broer niet wilde zijn. En dat hij gay was. Kira zuchtte. "Dus. eh." Zei hij, voor het eerst was hij klaar met spreken.

Rusine keek hem even aan, ''Is er iets?'' vroeg ze rustig aan hem. Ze keek even naar Kira en wachtte even op antwoord. Na een tijdje gewacht te hebben haalde ze haar jurk uit de droger en deed de trui van Kira uit en legde die om Kira's nek. Ze grinnikte eventjes. Ze deed haar jurk aan en draaide zich om. ''Wil je de rits dicht doen asjeblieft?'' vroeg ze aan Kira. ''Waarneer heb je eigelijk je eerste moord gepleegt?'' vroeg ze rustig.

Kira dacht na terwijl hij de rits omhoog trok. eerst gleed hij even met een vinger over haar rug, toen deed hij de rits dicht. "Ik was zes volgensmij. Het was.. gruwelijk. en dat was het leukste." Zei hij met een grijns.

Rusine voelde zijn vinger over haar rug glijden. Een rilling ging door haar heen en toen de rits dicht zat draaide ze zich om met een glimlachje. ''6 jaar... Wauw, op wie was je eerste moord?'' vroeg ze met een grijns. ''Eigelijk ben je geen spat veranderd met moorden, heel gruwelijk maar toch heel erg aantrekkelijk'' zei ze eerlijk.

"Mijn buurjongetje. de reden? Hij had een speelgoedauto van me geleend en niet terug gegeven. ik had de decoupeerzaag uit de kast gehaald, en zijn lichaam even bewerkt.. serieus, ik heb wat met zagen" Zei hij en grinnikte sarcastisch. "En jij? Jouw eerste moord?" Vroeg hij en ging voor Rusine staan.

Rusine lachtte, ''Je bent dus echt geen spat veranderd met moorden'' zei ze met een grijns. ''Mijn eerste moord?'' ''Uhm dat is best lang geleden. Ik was 5 jaar. Mijn ouders hebben me altijd anders gevonden. Ik was de schande van de familie, iedereen heeft witte vleugels van mijn familie. Toen ik 5 was nam ik wraak op mijn familie. Black Devil noemde mijn vader me. Het was een geweldig gezicht. Het bloed, de beschildering op de muur. Mijn vader heeft spijt gekregen van mijn geboorte. Daddy's little girl.'' zei ze met een enge grijns. ''Ik heb hem vast gespijkerd aan de muur met mijn veren alleen die heb ik er met de hand in geboord, vervolgens door zijn keel'' ''Je had het moeten zien. Het was een meesterwerk'' zei ze met een brede grijns.

Kira greens. hij vond het heerlijk om zulke verhalen aan te horen. "Mijn resultaat was ook erg.. kunstig.. Ik had met het bloed de hekken ondergeschildert, de hond ging er met een arm vandoor en de kat van de buurjongen heb ik dood opgehangen aan de kerstboom. Ja, het was eerste kerstdag.." Zei hij en greens. "Zoete herrineringen.. de sneeuw was bloedrood en het was heerlijk om te zien.. dat was het moment dat mijn 'bloedverslaving' begon" Zei hij en greens weer, maar dit keer was het een koude grijns.

Rusine greens, moorden grepen haar altijd al aan. Ze vond het fasinerend. De ogen. Het bloed. Het geschreeuw. Het eind resultaat. Rusine keek naar haar handen en daarna weer naar Kira. ''Ik heb gehoord dat mensen met een bloedverslaving soms een rode waas voor hun ogen zien, is dat ook bij jouw zo?'' vroeg ze rustig aan hem. Ze was geinterseerd door Kira, een andere moordenaar. Rusine legde haast nooit contact met mensen of andere wezens. ''Zolang je de zwarte raven laat leven, mag je doen met wat je wild met die smerige beesten'' zei ze rustig. Rusine's vleugels leken erg veel op die van een raaf en daarbij vond ze het geweldig om te zien hoe de raven het vlees uit de dode lichamen trok. Fasinerend vond ze die beesten. ''Zijn er al mensen eigelijk naar jouw moorden aan het kijken?'' vroeg ze uit nieuwgierigheid.

Kira keek Rusine aan. "Als ik honger heb zie ik die waas" Zei hij en zuchtte eventjes. "Nog niet onderzocht" Kira ging op de grond zitten en prikte zijn vinger aan zijn eigen vlijmscherpe hoektanden. Hij greens en keek toe hoe het bloed op de grond druppelde.Het was zwart, zo zwart als inkt. "Bloed zo rood als vuur is gezond. bloed dat donkerder is.. zo rood als een roos, is het bloed van een mens die veel heeft gezien.. en heeft meegemaakt. Bloed dat zwart is.. is van mensen die zijn bezeten door de duivel. mensen die zo veel hebben gezien dat ze door hun voegen zakken als ze geen moed houden." Legde Kira uit en stopte zijn vinger in zijn mond.

Rusine hield haar hoofd schuin maar knikte uiteindelijk begrip vol. ''Welk bloed vind jij het lekkerste of zit daar geen verschil in?'' vroeg ze uit interesse. Ze bekeek haar vingertoppen, ze wist niet eens welke kleur bloed zij zou hebben. Ze had veel meegemaakt, veel meer dan een gewoon mens. Ze stak haar vinger uit naar Kira. ''Wil jij kijken welk kleur bloed ik heb?'' vroeg ze aan Kira.

Kira keek Rusine aan. "Zwart bloed maakt me zo.. machtig. het gevoel alsof je allerlei kwaad binnenkrijgt.. heerlijk vind ik dat. maar ook jong bloed, vuurrood bloed van kinderen, die onschuldige kindertjes die nog veel moeten meemaken" Zei hij en greens. "Mar.. dan zuig ik je leeg.." Zei Kira en keek Rusine even aan.