Life is just a game.

Kira dacht na. " Ik heb een kraakpand." Daarna keek hij naar hun handen. "Ja, ik denk het, als we elkaar maar niet afslachten" Hij deed zijn masker omhoog en keek Rusine aan. Er zat wat bloed op haar gezicht dat hij er af veegde en van zijn hand af likte, zijn vrije hand. "Let maar niet aan mij. ik heb een slechte verslaving.." Zei hij, zijn ogen waren inmiddels al weer rood gekleurd. Iets moest die aggressie toch uit zijn lichaam krijgen, maar wat. Hij liep rustig met Rusine richting zijn 'huis'.

Rusine keek hem aan, kraakpand... Het boeide haar niet eigelijk, ze had hier wel een goed gevoel bij, Kira zou haar niet vermoorden, want dan zou hij er niet mee wegkomen als hij het ook maar zou proberen was hij al dood voordat hij zij kettingzaag had gepakt. Even stonden ze stil en haalde hij wat bloed van haar wang af. Normale meisjes zouden blozen maar Rusine niet, ze kon het zelfs niet. Blozen... wat was dat? Tonen dat je verlegen was? Verlegenheid belagelijk gewoon, echt belagelijk! Je toonde dat je een zwakte had voor die gene. Maar toch trok haar mondhoeken omhoog, er speelde een zwak glimlachje rond haar mond. ''Dankje'' zei ze toonloos. Zijn ogen waren weer rood gekleurd, dat was best snel eigelijk. Ze hield haar hoofd schuin. Had hij niet genoeg gedronken? ''Heb je geen bloed gedronken?'' vroeg ze kalmpjes na een tijdje. Ze waren al in een straat gekomen, hij was verlaten dus ze konden hier rustig praten. Toch vroeg ze zich af of ze hem wel kon vertrouwen met haar ''werk+verslaving''. Rusine was verslaafd aan moordenplegen, de leegte in hun ogen zien, de angst, de pijn. Het lijden...

Kira schudde zijn hoofd. "Mijn ogen zijn altijd rood. Die aggressie, die eeuwige aggresie waarmee ik leef veroorzaakt dat" Zei hij en keek voor zich uit. Rusine bloosde niet, maar ook Kira kon dat niet Inderdaad. een zwakte voor iemand tonen. En dan zeker vermoord worden? Nee. Dat mocht niet gebeuren. "Vertrouwen.. vertrouwen.. Rusine, vertrouw niemand. Je weet maar nooit" Zei Hij, ook al ging het over hem die moest worden vertrouwd. Nee, je moest niemand vertrouwen, dadelijk werd je nog vermoord. Volgens Kira leidde alle gevoelens naar moord, behalve woede, aggressie, en pijn. Hij sloot zijn ogen. Het prikte, het deed pijn, maar dat was vaker.

Rusine luisterde aandachtig naar alles wat Kira zei. Ze had niets gevraagt aan hem of ze hem moest vertrouwen of niet. Kon hij gedachten lezen? ''Kan jij gedachten lezen?'' vroeg ze lichtjes verward. Toch was niet aan haar te merken dat ze verward was. Ze wist nooit iets zeker in deze wereld, nooit. Toch had Kira gelijk je kon niemand vertrouwen zelfs je eigen familie niet. Ze haalde haar schouders op, ''Maar goed, als dat het is...'' zei ze bedoeld op de woorden die hij zei over zijn aggressie. ''Ik dacht, als je niet genoeg gedronken had kon je mij bijten'' zei ze toonloos, alsof het niets was om gebeten te worden. Een beet deed Rusine dan ook eigelijk niets, oké haar bloed werd afgetapt en er ontstonden 2 gatjes in haar nek maar de rest van de krachten die een in het gif van een vampier zatten was ze inmiuun voor. Tenzij de gene die haar beet, engelbloed had. Met engelbloed bedoelde ze echter het bloed van de mensen met witte vleugels. Alleen door dat bloed werkte haar stoffen die zorgde dat ze inmiuun voor een beet was niet meer. Ze trok haar wenkbrouw kort op, toen ze dacht aan zijn laatste paar woorden, Je weet maar nooit. Was hij bang dat ze vermoord zou worden, nouja bang niet was bang, maar zou hij het erg vinden? Zou hij het erg vinden als zij vermoord werd? Onmogelijk... Iedereen wou haar dood hebben, liever dood dan levend. ''Zou je het dan erg vinden als ik vermoord word?'' vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze haar armen rustig over elkaar legde. Ze vond het best vreemd, hij zou dan de eerste zijn die het erg zou vinden als ze dood ging.

"Maar een uitnodiging kan ik niet afslaan" Zei Kira met een grijnsje en likte zijn hoektanden. Hij bekeek Rusine, Ze vroeg of hij gedachten kon lezen. "Ik ben een vampier." Zei Kir als antwoord. Daarna vroeg ze over of hij het erg zou vinden. Daar gaf hij geen antwoord op, of hij het erg zou vinden.. Dat wist hij niet. "Ik weet het niet" Zei Kira als antwoord. Hij keek nogmaals naar de handen, zo koud maar toch zo fijn. Een zwak, heel zwak glimlachje verscheen op Kira's gezicht, maar of die nep of echt was, kon je bijna niet zien.

Rusine keek Kira kalmpjes aan, er was geen angst te zien. Haar blik was dodelijk eigelijk zoals altijd. Alsof ze je binnen 2 tellen wou neersteken. Maar zo keek ze altijd. Haar mondhoeken gingen zwakjes omhoog. Rusine was en bleef een beangstig type. Langszaam in een sierlijke beweging pakte ze zijn shirt vast en trok hem mee richting de muur. Toen ze uiteindelijk tegen de muur stond haalde ze de strik van haar hals af waardoor deze zichtbaar werd deze knopte ze om haar pols heen en keek hem kalm aan terwijl ze haar hoofd schuin hield. Haar haren gleden mee en haar rechterkant was nu zichtbaar, haar huid was lijkbleek alsof ze zelf ook dood was. Haar ogen keken hem kalm maar doordringend aan. ''Love,Hate or Bite me, its your chose...'' zei ze toonloos, haar stem gaf je de rillingen. Haar Russisch accent was eigelijk best erg, waardoor haar stem soms iets aantrekkelijker werd. Ze wachtte rustig af op zijn reactie terwijl ze hem bleef aankijken. Zijn ogen waren net 2 rode spiegels, als je dieper keek zou ze zwemmen in een rode oceaan. Prachtig, vond ze. Je ko er eeuwig in kijken. Die blik in Kira's ogen bezorgde de meeste de rillingen maar bij haar niet. Zij vond het alleen maar leuk, prachtig eigelijk.

[korte post >.< ik moet langer leren posten Grr >.<]

Kira greens, hij werd meegetrokken. Hij keek Rusine aan, haar ogen waren beangstigend maar voor hem niet. Hij hief haar kin met een zachte beweging op, en ademde op haar nek wat Kalmerend was. "I'm dangerous, are you sure?" fluisterde hij met half gesloten ogen en opende zijn mond een stukje. Dit was als drugs voor een verslaafde, tenminste, voor hem wel. Langzaam ging hij met zijn tong over haar bleke huid, en rustte zijn tanden op haar nek. Hij vond het vreemd, dat Rusine niet bang voor hem was, maar eigenlijk vond hij het prettig. Hij had voor het eerst een echte vriend, of meer? Nee, zo ver zou het niet komen. Hij zou zichzelf verbannen als hij verliefd werd, als hij gevoelens ging ontwikkelen voor dit meisje. Hij had zichzelf beloofd dat hij nooit iets voor een ander zou gaan voelen, en aan die belofte zou hij zich houden.

Rusine lachtte schamper toen hij zei dat hij gevaarlijk was. ''Je bent gevaarlijk voor die blonde tuthola's maar niet voor mij, ik deins voor niemand terug, mijn besluit staat vast'' zei ze, het eerste was bespottend maar het laatste even toonloos zoals altijd. Normale meisjes zouden nu gillen of rillen van angst, of iets van angst tonen maar Rusine niet. Angst was je ergste vijand een vijand die verboden hoefde te zijn. Rusine deisde nergens voor terug, overal waar ze bang voor was had ze uit geschakkeld en als ze bang voor iemand werd, liet ze dat nooit merken of werd zij enger zodat de andere bang voor haar werd. Als dit niet lukte was de dood die er opvolgde. Vrolijkheid was al jaren uit Rusine verdwenen. Waarom zou je vrolijk zijn. Sommige mensen leefde in zo'n fantasie wereld. Net alsof die romantische films echt waren. Alsof alles een goed einde had. Nee dat had niets. De dood was je einde en was de dood prettig? Mischien wel... maar maakte het je gelukkig. Nee... Liefde en vreugde was dus verbannen bij Rusine. Niemand had haar ooit echt zien lachen, ja schamper. Maar niet een vrolijke lach. Nee ze was een duister typje die niemand wou tegen komen. Haar hand vouwde zich om zijn bebloedde shirt, terwijl haar andere zich in zijn haar bevonden. ''Je mag me bijten, Kira-kun'' Het laatste klonk verleidelijk in iemands oren maar Rusine deed dit automatisch. De geur van bloed vulde haar neus, heerlijk. Als je het rook zag ze al die lijden mensen, de pijn in hun ogen die langszaam zwakker en wazig werden. Dat gevoel maakte haar machtig, iets wat ze nooit zou willen ruilen. Zij bepaalde wie er dood ging en wie niet!

Een klein minuscuul lachje ontstond op zijn gezicht waarna hij zijn tanden in haar huid liet glijden. Langzaam, maar toch gulzig dronk hij het bloed van Rusine, De smaak vulde zijn mond. Heerlijk, de smaak van bloed, vooral van rusine.. het was onweerstaanbaar. Bloed was voor hem een overlevingsmiddel, hij had geen eten nodig, geen drinken, Bloed was voor hem zijn Levensmiddel. Hij legde zijn hand op de hand die om zijn shirt was gesloten, hij sloot zijn vingers om haar hand heen. Koude handen, die samen warm werden. Hij stopte, en likte haar nek schoon, een tedere en zacht ekus, die eigenlijk niet zo veel voor hem betekende, werd in haar nek gedrukt. Hij keek haar met wazige ogen aan, hun gezichtenw aren dicht bij elkaar terwijl zijn hand nog steeds om die van Rusine was geklemd. Hij greens lichtjes, het leek emer op een glimlach maar die kon je haast niet zien.

2 scherpe tanden gleden haar huid in, bloed stroomde naar de plek waar de tanden waren ingezet. Alsof ze een langszaam aan het leeglopen was, zo voelde het. Maar toch werd Rusine niet zwakker van deze beet. Sommige mensen zouden bewustenloos raken maar Rusine niet, zoveel bloed had ze nog niet verloren. Een zwak glimlachje sierde haar gezicht toen haar hand werd vast gepakt. Rustig liet ze zijn shirt los en legde ze haar vingers om zijn vingers heen, zijn huid was ijskoud maar toch viel er een warme gloed over die 2 heen door het bloed. De wond groeide dicht nadat Kira haar had gelikt en er een kus had opgedrukt. De kus was teder en erg fijn. Toen hij haar aan keek voelde ze iets vaags in haar buik. Maar dit gevoel negeerde ze volkomen. Rustig keek ze in de ogen van kira en bekeek de weerspiegeling. Met haar vrije hand veegde ze het bloed van zijn mond hoeken en stopte haar vinger in haar mond om ze af te likken. Haar nu natte vingers veegde ze af aan haar jurk, rustig bleef ze Kira aan kijken. Ze waren zo dicht bij elkaar. Eigelijk wou ze iets proberen iets wat ze zelf nooit gedaan had. ''Mag ik iets proberen?'' vroeg ze rustig aan Kira. Mischien wist hij al wat ze wou proberen maar mischien ook niet. Rusine had dat namelijk nooit gedaan en ze wou weten wat het eigelijk met je deed. Vele spraken er goed over.

Kira slikte en keek Rusine aan. "Uhm, ik denk het" Zei hij, hij klonk onzeker maar dat was hij niet. Nee, onzeker zijn, angst, liefde, alles behalve haat en aggressie, dat was hij niet. Hij keek in haar ogen en leek er bijna in te verdrinken. Hij bekeek haar. Het bloed werd van zijn mondhoeken geveegd, een normale jongen zou blozen of gelijk gaan denken, maar dat deed hij niet. Hij bleef haar alleen maar aankijken, verdronken in haar ogen. "Ga je gang" Zei hij uiteindelijk na een moment stilte.

Rusine wachtte geduldig op zijn antwoord. Wat zij ging doen was gewoon bizar, tenminste voor haar. Bang was ze niet, ookal zou hij het mischien niet leuk vinden. Hij had net toegestemd. Het maakte haar eigelijk ook niets meer uit. Ze zag hem slikken maar richtte zich weer in zijn ogen. Zijn rode prachtige ogen, je zou er in kunnen verdrinken alsof je in een bad met bloed verzoop. Aangezien Kira wat groter dan haar was, ging ze op haar tenen staan, ze deed alles erg langszaam. Voorzichtig bracht ze haar gezicht iets meer dichterbij. In haar hoofd spookte de vraag of ze dit wel moest doen. Maar ze negeerde het. Ze legde haar losse hand op zijn wang. Hun lippen waren nu zo dichtbij elkaar, ze kon zijn warme adem voelen. Voorzichtig bracht ze haar lippen op de zijne. Ze keek nog heel even in zijn ogen maar sloot deze uiteindelijk. Wat ze deed was niet gebruikelijk voor Rusine. Normaal gesproken haten ze deze klefheid vreselijk. Maar om de een of andere reden wou ze dit toch proberen. Zijn lippen waren tedere, zo zacht. Zo zacht als de druipels bloed die langs je vingers gleden. Geweldig, ze hadden over dit gevoel zeker niet gelogen.

Kira opende zijn ogen geschokt. Hij werd gekust. Misschien had Yumiko dan toch nog gelijk. Gekust worden door iemand die niet bang was, die voor hem bestemd was. Nee, dat mocht niet gebeuren.. Hij mocht niet verliefd worden. Het gevoel in zijn maag negeerde hij, hij probeerde het te verbannen uit zijn lichaam. Maar het ging niet. Dit gevoel, het ging niet weg, waarom? Waarom ging het niet weg? Langzaam sloot hij zijn ogen, en genoot. Ja, hij genoot gewoon.

Rusine's handen hadden zich verplaats naar zijn nek en borst. Haar hand vouwde zich in zijn shirt en hield deze vast. De hand in Kira nek, ging zachtjes heen en weer, als een soort streling maar dan heel teder. Rusine had dit eigelijk nog nooit gedaan. Het enige wat haar lippen had aaneraakt was bloed en de dagelijkse middelen zoals eten en drinken maar voor de rest had niets haar lippen aan geraakt en zeker niet van een ander. Langszaam en met tegenzin haalde ze haar lippen van de zijne af. Haar handen gleden weer naast haar lichaam. Rusine keek hem aan, eerst heel rustig en kalm, maar vervolgens speelde er een grijns op haar gezicht. ''Ik moest het ooit proberen'' zei ze alsof het niets betekende voor haar. Maar eigelijk betekende het heel veel voor haar, maar natuurlijk zei ze dat niet.

Kira zoende mee, Langzaam legde hij zijn handen om haar heen. Een glimlach vercheen op zijn bleke gezicht toen Rusine haar lippen van de zijne haalde. "En, hoe was het?" Zei hij, je kon haast niet zien dat hij bloosde, eigenlijk kon je het helemaal niet zien. Hij keek opzij naar beneden met een lach, hij liet zijn armen naast zijn lichaam zakken. "Misschien had Yumiko dan toch gelijk" Zei hij en grinnikte.

De vraag die kwam naar de kus had ze niet verwacht. Een normaal meisje zal knal rood aanlopen maar bij haar was echter niets te zien, ze leek wel versteend, alleen ogen spraken voor haar. De ogen die altijd kill en doordringend keken werden veranderd in lieve glimoogjes. Deze soort ogen zag je meestal alleen bij verlegen,schattige meisje maar nu waren ze bij Rusine te zien. Alleen haar ogen verraden haar ware gevoelens, haar houding en uitstraling was totaal niet veranderd. Zelfs met glimoogjes was Rusine nog steeds een monster om te zien. Tenminste zo beschreven andere haar. Een echt glimlachje speelde op. Haar glimlach was wat aan de watterige zwakke kant maar je kon hem duidelijk zien zitten. ''Ze hebben er niet overgelogen.'' Zei ze als antwoord op zijn vraag. ''Gek genoeg was het erg aangenaam, alsof er 1000de bloeddruppeltjes op je lippen zitten, zo zacht en glad.'' Zei ze kalmpjes. ''En het was best lekker.'' Zei ze nu met een brede ondeugende grijns. Haar glimoogjes kregen een ondeugende twinkeling. Je zo zeggen dat ze nu een leuk meisje was om aan te zien, maar al zouden ze haar nu zo zien, het liefst ontweken ze haar alsnog. Je wist maar nooit wat Rusine van plan was met je. En Rusine gaf ze daar nog gelijk in ook, je moest haar niet vertrouwen. Je moest niemand vertrouwen. Uiteindelijk vermoorden ze je toch wel, alleen maar om je te zien lijden. Vriendjes? Wat waren dat? Jongens gilde als kleine meisjes als zij naar voren stapte uit de schaduw. ''En hoe vond jij het?'' vroeg ze met een ondeugend grijnsje. ''Voor herhaling vatbaar?'' Vervolgde ze. Ze hield haar hoofd schuin bij zijn laatste woorden. Wie was Yumiko? Een vriendin? Ze negeerde het echter. ''Wat zei ze dan?'' Vroeg ze aan nieuwgierig aan Kira.

"Het was vreemd, maar op een mooie manier. en voor herhaling vatbaar" Zei Kira met een vriendelijke glimlach sierde zijn gezicht. Dit was geweldig, voor het eerst in zijn leven had hij zijn lippen op de lippen van een meisje gedrukt. Zelf zijn eigen moeder, had hij nog nooit een nachtzoen gegeven. Met glimmende blijde ogen keek hij in de ogen van Rusine. ze waren er om in te verdinken. Zijn rode ogen waren helderblauw geworden, iets wat je zelden zag bij Kira. meesten renden voor hem weg als hij over een hockeymasker begon, en durfden niet meer om te kijken. ze waren bang, bang om te sterven. Misschien was dit wel de genezing voor zijn aggressie? Misschien wel. Kira had een licht gevoel in zijn maag, een gevoel wat hij nooit eerder had gevoeld. Zijn belofte was gebroken.

Rusine glimlachtte eventjes. Zijn ogen veranderde van kleur. Van rood naar helder blauw. ''Fijn nu verdrink ik niet in een bloedbad maar een zwembad'' zei ze met een lachje. Haar ogen glommen nog maar ze bleven de zelfde kler. Die van haar veranderde niet van kleur ze waren van nature al bloedrood. Haar tedere vingers gleden langs Kira's wang en vervolgens zijn nek. Langszaam gleden ze naar beneden en Rusine volgde de bewegingen die haar hand met haar ogen. Ze hielden halt bij zijn borst, waar ze haar hand op zijn hart legde. Rustig keek ze omhoog. Een glimlachje speelde op haar gezicht. Opnieuw ging ze op haar tenen staan en drukte ze een kus op zijn mond. Die ze 5 seconde vast hield. Toen ze hem weer los liet keek ze naar haar kleren. ''Uhmm laten we onze kleren maar ergens gaan wassen want dadelijk worden we nog gezien en zijn we er bij'' Zei ze met een lachje. Het was raar, ze kon niet serieus blijven nu. Normaal zat ze nu op het schoolbankje, rustig voorzich uit te staren en studenten dodelijke blikken te werpen of wat leraren af te snauwen. Nee, Rusine was geen brave rik. Als ze er anders uitzag, daarmee bedoeld, blond haar, cup C, blauwe ogen en een berg make up droeg. Zo ze zou het populairste meisje op school kunnen worden. Maar dat uiterlijk had Rusine niet en dat wou ze ook niet. Nooit.

Kira glimlachtte speels en drukte ook zijn lippen op die van haar, met een prettig gevoel in zijn maag sloot hij zijn armen om haar heen. Hij glimlachtte, nee, ook hij kon nu niet stil zitten of een dodelijk gezicht trekken. Zijn masker zat nog steed op zijn hoofd, maar neit op zijn gezicht. Op wat Rusine zei knikte hij. Gelukkig was het rustig hier, er liep geen kip op straat dus aangegeven zouden ze toch niet worden. Hij sloot zijn vingers om de hand van Rusine. dit keer voelde het anders, warmer als voorheen. Alsof er iets speciaals tussen henw as, een vonk, nee, dat nooit. Hij had zichzelf al beloofd, dat hij nooit verliefd zou worden. of dat hij ooit een meisje zou aanraken. Nou, die belofte had hij zowieso al gebroken. Maar weet je, het leven ging niet om beloftes, het leven ging om leven om te overleven.

Rusine voelde 2 armen om haar heen. ''Hé, hé, kijk uit ik ben geen teddybeer!'' zei ze wat paniekerig. Maar toch stond ze het toe om de een of andere reden vond ze het niet eens erg. Als iemand anders dit zou doen zou ze gaan braken dat was zeker. Rusine gooide haar hele maag inhoud eruit als iemand haar te volijk behandelde alsof ze een barbiepop was. Ze rilde om die gedachten. Heel even legde ze haar handen om hem heen en drukte zich een beetje tegen hem aan. Maar dit niet erg lang. Toen hij haar hand los gelaten greens ze lichtjes. ''Kijk uit dat je niet zo'n poesie word'' zei ze plagend. Waarom kon ze nou niet serieus zijn bij hem? waarom niet!? ze wou zich zelf wel een mep verkopen. Wat was er met haar? Even keek ze naar haar hand, maar ze kon een brede glimlach niet onderdrukken. Ze leken wel vriendje en vriendinnetje. Nee dat waren ze niet. Ze was hooguit mischien een scharrel... Goede vrienden was beter op zijn plaats. Maar toch? Nee zo mocht ze niet denken. ''Zeg maar waar we nu naar toegaan capitian'' zei ze opnieuw niet erg serieus. Haar toonloze stem was ook verdwenen. Ze vond het maar raar. ''Of is je huisje geheim'' zei ze met een grijns.

Kira legde een vinger op zijn lippen en greens. "Ssst. Het is heeeeel erg afgelegen. ik zou maar oppassen." Zei hij met een ondeugende grijns. Hij grinnikte. "Ik kan gewoon niet serieus kijken met jou in de buurt, weet je dat?" Zei Hij zonder dat hij het eigenlijk doorhad, later kwam hij er pas achter. "Volgensmij.. zie ik jou niet gewoon als een vriend." Probeerde hij dit keer serieus te zeggen, maar het gevoel in zijn maag liet hem glimlachen. Om het onderwerp snel te veranderen draaide hij zich om. "Deze kant.." Zei hij zacht en begon te lopen. af en toe keek hij naar Rusine, maar daar kon hij ook niks aan doen. e was gewoon zo anders, zo koudbloedig, en dat vond hij gewoon leuk.

Ergens in de verte, zat een meisje in een rood geruit jurkje met kettingen eraan op de grond. Zomaar, op de weg. ze had zwarte pumps aan, en haar haar zat in een staart, maar haar pony hing zoals gewoonlijk voor haar ogen. Ze had een blinddoek om, ze was daar waarscheinlijk niet zelf gaan zitten. haar handen waren met een touw vastgebonden en er zat een prop katoen in haar mond, afgeplakt met tape. Ze huilde, maar roepen kon ze niet. En niemand hielp haar. Niemand stapte uit, nee, daar hadden ze geen 'zin' in. Waarschijnlijk was ze daar neergezet door een stel pestkoppen, zij was altijd de zondebok van de school geweest.

Rusine sloeg haar Armen over elkaar. ''Ik ben heus niet bang hoor voor die afgelegen plek...'' zei ze toonloos. Ze was ook niet bang, waarvoor zou ze bang zijn? Hij grijnsde ondeugend, hadden ze toch iets gemeen, ze konden beide niet serieus zijn bij elkaar. ''Dat kan ik ook niet'' zei ze met een lachje, ''Hoe doe je dat toch? Normaal gesproken zit ik je uit te schelden of probeer ik je te vermoorden'' zei ze eerlijk. Hij probeerde wanhopig iets serieus te zeggen dat hoorde ze aan zijn stem. Haar ogen twinkelde ondeugend en een brede grijns sierde haar gezicht. Hij zag haar niet als een vriend? ''Waar zie je me dan wel voor aan?'' vroeg ze nieuwgierig met haar wenkbrouw opgetrokken. Ze werd best benieuwd op het antwoord hierop. Hoe zou hij haar zien? Als een marionet? Een scharrel? Ze raakte elke seconde nieuwgieriger. Hij draaide zich opeens snel om, alsof hij er niet over wou praten. Rustig liep Rusine hem achter na. Waar zou hij haar eigelijk heen brengen? Een kraakpand... Maar er waren zoveel panden.

[Kut post =,=]

(haar geknipt, is te kort :/ maar wel leuk ^^)

Het meisje bleef maar huilen, bleef maar huilen. Voordat Kira antwoord kon geven op Rusine, keek hij opzij, hij zag het meisje zitten. Op de weg. Hij haalde zijn schouders op, het maakte hem niet uit. "Ga je haar niet helpen." Zei een strenge stem, Kira draaide zich geschokt om. Het was Eve. "Nee, eigenlijk niet" Zei hij oppervlakkig, hij kruiste zijn armen en keek vermakelijk naar het meisje. Kira kon zo slecht zijn. "Zie je niet dat ze in de problemen is?" Zei Eve streng, zoals voorheen. "Ze ziet er anders heel gelukkig uit, ga haar dan zelf helpen" Zei Kira zuchtend en draaide zich weer om. Eve rolde met haar ogen. "Jij bent echt harteloos.." Zei ze en liep op het meisje af met opgeheven schouders. Kira keek Rusine aan, en greens. "Als.. Als.." Hij kon het eigenlijk niet benoemen, als een goede vriend? Als.. als een partner? Als een nieuwe liefde.. nee, dat mocht hij nooit zeggen. bovendien was hij niet eens verliefd. Of misschien wel.. L had hem altijd verteld dat liefde bij het leven hoort, dat liefde hoorde bij de emoties. maar Kira geloofd dat niet, hij bleef volhouden dat Liefde alleen maar ellende gaf. en dat trouwen vond hij ook al zo'n onzien. elkaar eeuwige trouw beloven, houden van elkaar tot de dood hen zou scheidden. Als het aan Kira lag.. nee. hij zou nooit willen trouwen. Hij gaf maar geen antwoord op de vraag. " Ik heb zo'n raar gevoel in mijn maag, al de hele tijd. elke keer als ik naar je kijk, word het erger, is er iets mis, met jou, of met mij?" Zei hij met een ernstig gezicht, hij meende dit werkelijkwaar, hij wist echt niet wat het was.

Rusine trok haar wenkbrouw op, ''Ziet hij er uit om te staan te wachten op zo'n meisje, ze zal het zelf wel veroorzaakt hebben'' zei ze kill. Iedereen kende Rusine bij haar naam. Naar niemand had haar ooit echt aan gesproken een praatje gemaakt. Daar waren ze te bang voor en daar hadden ze gelijk in ook. Want wie zou er nou een praatje met haar maken. Tenzij ze smeekte om niet in stukken te worden gehakt. Maar dat was niet echt een dagelijks praatje die de meeste maakten. ''En waarom zou hij haar helpen, heeft ze ooit iets voor hem gedaan? Nee... Loop dan door...'' gromde ze geirriteerd met een rusisch accent. Rusine en aardig zijn pasten gewoon niet bij elkaar, dat zou ook nooit kunnen passen. Laat staan dat mensen haar aan het blozen kregen of haar aan het lachen te maken. Ookal kietelde ze haar, er kwam niet meer vanaf dan een vage glimlachje een een paar droge woordjes. ''Hou op... Niet doen... ha ha'' en dat zo toonloos dat mensen haar al snel met rust lieten. En als ze niet van haar afbleven snauwde ze je af, mepte ze je of stak ze je neer. Soms deed ze het alle drie maar niet vaak. Ze richtte zich weer op Kira toen Eve weg was naar het zielige persoontje. Ze beet op haar onderlip. ''Als?'' vroeg ze rustig. De laatste woorden klonken haar bekend in de oren. Een vaag glimlachje speelde op. ''Dat heb ik ook... sinds we met die die meiden zijn meegelopen...'' zei ze nu met een sierlijk glimlachje. Haar ogen glimde nog steeds. ''Ik denk niet dat er iets mis is met ons. Het enige wat kan is dat je die zogenaamde vlinders in je buik heb, maar ik kan nooit verliefd zijn'' zei ze rustig. ''Ik bedoel ik ben niet gemaakt om verliefd te worden of om emotie's te tonen''

Kira keek naar de grond met een glimlach, en ze begonnen weer te lopen. "Vlinders in je buik." Kira klonk opeens heel serieus. "Als dat het is, heb ik mijn belofte gebroken, Rusine" Zei Hij met een ernstig gezicht, het zag er opzich grappig uit, maar Rusine zou waarschijnlijk toch niet lachen. Want zo was ze wel, ze was altijd serieus net als Kira. maar de laatste tijd waren de twee closer geworden, al die jaren dat ze met elkaar hadden gewerkt waren ze nooit zo tegen elkaar geweest. Hooguit een "hoi" als ze elkaar tegen kwamen, maar voor de rest niet. voor de rest behandelde ze elkaar als collega's. Maar nu was het anders. Ze gedroegen zich als vriendje en vriendinnetje, als mannetje en vrouwtje. Als Rusine het niet was geweest, was Kira nu allang over zijn nek geweest zijn. Hij keek Rusine aan en bekeek haar. Even later kwam hij erachter dat ze al in de buurt waren van zijn 'huis'. Hij wees met zijn tengere vinger op een goed uitziend huis. "Dat is het" Zei hij tonloos, hij was weer serieus geworden maar iedere keer als hij Rusine aankeek voelde hij die 'vlinders' opborrelen in zijn buik. Hij had dit nog nooit gehad.. Aarzelend greep hij haar hand vast en zo trok Kira Rusine mee. Toen hij bij de deur stond. Stopte hij een oude sleutel in het slot, en draaide deze om. het kraakte, ja, wat evrwachtte je bij een oud huis. Kira deed een stap naar binnen, de hal zag er netjes en verzorgd uit, dat had je niet verwacht bij een jongen zoals Kira. Je had meer iets van een sloddervos verwacht, maar dat was niet zo. Geduldig, wat hij normaal gesproken niet echt was, wachtte hij op Rusine die nog niet over de drempel was gestapt.