You play a game, You'll never win

Rusine greens, ze keek naast zich waar Kira zich bevond. Natuurlijk met zijn hockeymasker. Rusine wist niet hoe hij het deed maar met masker, gilde er al kinderen terwijl zij ze nog niet eens hadden gezien. Normaal zou Rusine blijven en een ''gezellig'' praatje maken met de kinderen en met ze spelen maar ze hadden een opdracht. Ze hadden gehoord dat L hier meestal zat met zijn vriendinnetje met een jampot verslaving.

Rusine had gelijk. L zat op het bankje, met een notitieblok in zijn handen. Kira kwam sneaky op hem aflopen totdat hij voor hem stond. L keek op, en schrok zich rot. "Ga weg, wat moet je!" Waarscheinlijk was dit de eerste keer dat zijn vriendinnetje hem bang had gezien, wat hij ook echt was. "Broertje.." Fluisterde Kira. L's Ogen werden groot. "Kira.. ik wist het.. Moordenaar.. bedrieger.. jij.. hebt je hele leven voorgelogen!" Riep hij en stond op. "Ik ga je arresteren.." Zei hij dit keer kalm. Kira lachtte, hij zette zijn masker op zijn voorhoofd. "Als je me verraad, als je ons verraad, maak ik jou, en je vriendinnetje dood" Zei Kira en een grijns sierde zijn gezicht.

Rusine hief haar hoofd schuin een creepy grijns sierde haar gezicht. Haar ogen waren als die van een doden. ''Listen, L. You play a game, You'll never win'' zei ze met een russisch accent. Ayano was zich ook de pleuris geschrokken van Kira en Rusine maar had niet verwacht dat L dat ook zou doen. ''Ik ben niet bang voor jullie'' zei ze serieus. Rusine lachtte zachtjes. ''Je weet niet wat je zegt liefje...'' zei ze poeslief. Ze keek naar L. ''Je lijkt verrast'' zei ze toonloos. Ayano slikte even en pakte L's hand lichtjes vast. ''Hoe schattig, 2 tortelduifjes'' zei Rusine sarciastisch. Ayano keek Rusine dodelijk aan. ''Alsof jij dat nooit ben geweest'' zei ze fel. Rusine hief haar hoofd schuin. ''Nee eigelijk niet, ik heb bijna elke jongen als kunstwerk gebruikt'' ''For this freedom,I have given all I had.For this darkness,I gave my light.For this wisdom,I have lost my innocence'' zei ze toonloos. Haar gezicht was emotieloos.

Kira keek Rusine even aan. Meende ze dat nou..? hij ging er maar niks van zeggen. "Aha.. Kira.. ik ben dus niet de enige die is verliefd" Kira snoof. "Velriefd? Ik? Hoe kom je erbij.. ik ben nooit verliefd geweest en dat weet je" Zei hij, hij legde een hand op zijn borst waar het litteken zat van Rusine.

Rusine keek even naar Kira, ze zag hem niet al een kunstwerk daarom had ze bijna gezegt. Hij was de enige die nog niet in een kunstwerk veranderd was. Natuurlijk kon ze van Akio geen kunstwerk maken want hij hielp haar om onzichtbaar te blijven. Ayano slikte even maar greens daarna. ''Waarom zou je niet verliefd kunnen zijn?'' vroeg ze. Rusine keek Ayano aan en snoof. ''Liefde is niets meer dan een zwakte'' ''Niet waar liefde is iets moois'' zei Ayano oprecht. Rusine greens en greep Ayano bij haar haar vast en trok haar naar zich toe. Ze drukte een mes tegen haar keel aan en keek uitdagend naar L. ''Weet dat ik geen grapje maak'' Ayano slikte en pakte het mes vast om het lichtjes tegen te houden. Rusine keek L vermakkelijk aan. ''Is liefde niet mooi'' zei ze gemeen. Ayano wou dat ze kon verdwijnen maar dat kon ze niet. ''Ik zie liefde als een zwakte, want volgens mij wil je wel dat ze blijft leven is het niet L? Of vind je het niet erg?'' zei ze met een grijns.

"Blijf van haar af" Zonder angst richtte hij een pistool op Rusine's hoofd. "Laat haar los" Zei hij, maar wat hij niet wist, is dat het Rusine niet uitmaakte. Kira slikte en keek naar het geweer. Als hij er nu iets van zou zeggen, toonde hij zijn zwakte voor gevoel aan L. Maar als hij dat misschien niet deed, zou hij misschien Rusine kwetsen. Kira opende zijn mond een stukje, maar zei niks. "Aha.. Kira.. jij wilt dat ze blijft leven.. Of niet..?" Zei L met een vermakelijke grijns.

Rusine snoof. ''Schiet maar, ik neem haar dan wel mee'' zei ze toonloos. ''Het zo alleen zonde zijn als je je eigen vriendin neer schiet'' zei ze vermakkelijk.Rusine was niet bang voor de dood. Zij was de dood zelf volgens mensen. Ze keek naar Kira die zijn mond openen deed. Rusine wist het, hij wou niet dat ze dood ging. Rusine schudde lichtjes haar hoofd. ''L, L L...'' ''Natuurlijk maakt het hem niets uit als ik dood ga, hij verliest alleen een goede mede killer maar meer niet'' zei ze zo koud, dat het gewoon over tuigend klonk. Natuurlijk hield ze wel van Kira maar dat hoefde hun niet te weten. Zolang ze het niet wisten vormde Kira geen zwakte voor haar. ''Laat dit duidelijk zijn L'' ''Verraad ons, of help een ander met deze zaken...'' ''En de gevolgen zijn groot'' ''Het zou namelijk erg jammer zijn als ik je vriendinnetje als kunstwerk gebruik'' zei Rusine vermakelijk.Ayano zei niets en keek alleen naar L. ''O en voor jouw vriendinnetje geld het zelfde, alleen word jij dan gebruikt als kunstwerk, en geloof me...'' ''Dat wil je liever niet, je vriendinnetje zal dan zien hoe jij sterft en lijd want ik maak je heel langszaam af, eerst van binnen en dan van buiten'' zei ze met een creepy grijns. Ze keek naar Kira. ''Kira houd van spelletjes, toch Kira?'' vroeg ze poeslief.

"O jawel.." Zei Kira met een koude grijns. "En weet je wat het lullige ervan is L?" L keek op met een benauwd gezicht. "Ik win.. altijd.." Fluisterde Kira en maakte een 'je gaat eraan' beweging, door zijn hand als ene mes voor zijn eigen keel te bewegen. L slikte. "Vermoord worden door mijn eigen broer, ik zag het nog gebeuren" Die utispraak lag gevoelig bij Kira. "IK WAS JE BROER TOCH NIET!?" Riep hij hard en greep L vast bij zijn shirt. L kneep zijn ogen dicht en wendde zijn gezicht af. "Dat ik bang voor je ben, is ongelofelijk Kira" Zei L. "Dat is maar goed ook, dat je bang bent.." Siste Kira tussen zijn tanden door.

Rusine rolde met haar ogen. ''Geweldig, een familie reunie'' zei ze droogjes. Ayano stribbelde tegen waardoor ze zich zelf verwond. Rusine gromde binnesmonds. ''Ok dat nog'' mompelde ze. ''Liefje ik zou blijven staan waar je staat, je pleegt nog eens zelfmoord'' zei ze poeslief. ''Laat me gaan! En laat L met rust'' ''1 ding te gelijk'' ''Wat?! Ben je te dom voor 2 dingen te gelijke tijd'' Rusine kneep haar ogen tot spleetjes en drukte het mes harder tegen haar keel aan. ''Ik ben niet bang om te sterfen'' zei Ayano dappper. Rusine greens. ''Werkelijk, daar denkt L heel anders over'' ''Maar goed, ik kan zijn hartje nu ook breken'' ''Doe L niets aan'' Rusine lachtte. ''Ik zei toch dat liefde een zwakte is'' ''Jouw liefde komt nog wel!'' ''Ik heb geen hart liefje, ze kunnen het moeilijk breken...'' ''Iedereen heeft een hart'' Rusine greens. ''Dat weet je niet zeker, mischien is die van mij wel bedorven of van steen'' ''Steen kan breken'' zei Ayano koppig. ''Niet zo bij de hand doen liefje'' siste ze. ''Je wild niet dat ik je iets aan doe of wel?'' zei ze vermakelijk.

Voordat L er tegenin kon gaan Zat Kira op zijn knieen op de grond. Hij had zijn hoofd vast. "Shit.. niet nu.." Zei L zacht. Hij waar kira tot in staat was als er bloed vloeide. Vooral van onschuldige meisjes.. Hij keek op met een grijns, in een flits pakte hij Ayano past en trok haar naar zich toe. "Je bloed ruikt heerlijk.. Mag ik proeven?" Zei Hij en likte de wond schoon, met een langzame beweging. "Blijf met je poten van haar af!" Als een roofdier keek Kira L aan. "Jij blijft van mijn prooi af" Zei hij alsof het zijn eigendom was, Ayano's lichaam werrd tegen Kira's koude lijf aangedrukt. "Ik doe je geen pijn.. echt niet.."

Rusine zag de kille grijns van Kira, ze liet haar mes zakken. Ayano keek angstig toe, ze werd tegen Kira aan gedrukt. Ze stribbelde tegen. ''Blijf van me af!'' Rusine keek hoe het vuurrode bloed naar beneden liep. Ze balde haar vuist terwijl ze toe keek hoe Kira deed bij Ayano. Ayano rilde toen zijn tong lang haar nek gleed. ''Blijf van me af!'' gilde ze. Ze probeerde zich los te trekken maar Kira hield haar stevig vast. Rusine draaide haar hoofd weg, omdat ze het niet wou zien. Iets in haar maakte haar boos. Ayano probeerde in één te duiken. Ze keek angstig naar L en naar haar tas waar haar revolver in zat. Niet dat het veel zin had maar toch. Rusine probeerde het niet laten merken dat ze jaloers was, ze keek richting L met een koude blik in haar ogen, toch waren ze iets anders dan normaal. Rusine begon nu door te krijgen dat Kira een zwakte voor haar vormde, maar wat kon ze doen. Zeggen tegen Kira dat hij haar met rust moet laten. Dat zou een grote grap zijn. Iedereen zou iets door hebben.

Kira zette zijn tanden in haar nek, maar werd al gauw weggetrokken door L, maar het was best wel te laat, Ayano zou in slaap vallen en alles vergeten door het gif wat door Kira's beet in haar bloed was terecht gekomen. Ze zou wel snel weer bijkomen en zich alles herrineren door de situatie om haar heen. "Blijf van mijn vriendin af Kira.. je bent een monster" Riep L. "Fijn dat je me aan herrinerd L.." Zei Kira met een grijns.

Ayano slaakte een gil door de beet en zakte in één toen hij haar los liet. Met een klap kwam ze op de grond. Rusine keek naar het schouwspel met haar koude dode ogen. Rusine zetten en stap naar Ayano en greep haar arm vast en sleep haar naar het bankje waar ze haar weer op de grond liet vallen. Haar nek was niet schoon gelikte dus er was een sppor van bloeddruppels te zien. Rusine keek even naar Kira maar draaide haar hoofd al snel weer weg. In haar ogen was Kira te vertrouwen. Natuurlijk hij had een bloed verslaving maar dan hoefde hij niet te flikflooein voor haar ogen. Ze keek L koud aan. Ayano bleef roerloos liggen ookal zou ze zo wel bij komen.

L Knielde neer naast AYano. "Ayano.. Wat.." Hij keek op naar Kira. "Je weet het.. je houdt je mond dicht" Zei Kira, en draaide zich om. Kira keek naar Rusine, met een veelbetekende blik, om haar zijn excuses aan te bieden zonder iets te zeggen.

Ayano ging recht op zitten en legde automatisch haar hand in haar nek die onder het bloed zat. Verbaast keek ze naar haar hand. ''Wat is er gebeurt?'' vroeg ze aan L. Ze keek naar Kira en Rusine een rilling ging over haar rug heen. Rusine keek terug naar Kira maar trok alleen haar wenkbrouw op. Rusine wou niet laten merken dat ze jaloers was. ''Wat?'' vroeg ze ijzig. ''Wat je net deed, deed mij niets hoor'' zei ze koud. Als het er op aan kwam kon Rusine goed acteren.

"Ik ben niet gek Rusine" Zei Kira met een stalen gezicht, L trok Ayano dicht tegen zich aan. "Ik hoop dat je het niet herrinerd" Zei Hij en russte zijn hoofd op haar hoofd, hij streek over haar wang.

Ayano was nog steeds niet gewend aan het idee dat ze een vriendje had en bloosde lichtjes. Langszaam sloot ze haar ogen en legde ze haar hoofd tegen zijn borst, ze vroeg niets meer dit betekende al genoeg voor haar. Terwijl Ayano tegen L aan lag, keek Rusine Kira aan. Ze zweeg heel even omdat ze niets kon uitbrengen ze deed haar mond openen maar deed deze ook snel weer dicht. ''Liefde is een zwakte en ik ben niet zwak'' mompelde ze zachtjes naar de grond alleen iemand die goed kon horen of kon liplezen, wist wat ze zei. Ze keek Kira weer aan. ''Het boeit me niet wat je met die wijven doet, desnoods neuk je ze dood, het boeit me niet'' zei ze. Kalm was ze niet. En de woorden waren niet zo koud en ijzig als altijd. Ze keek weg. Ze vond dat ze zwakker werd, liefde deed niets nuttigs in je leven, of wel?

Kira keek Rusine aan. "Maar ik.." Bracht hij uit. Hij keek naar voren. hij had iets misdaan, maar hij wist niet wat. Waarom deed ze nou zo? Omdat hij Ayano had gebeten? Daar kon hij niks aan doen... "Rusine, je weet hoe ik word als ik bloed ruik.. dan ben ik mezelf gewoon niet" Probeerde hij nog.

Rusine keek mompelend naar beneden, ''zelfs steen kan breken...'' mompelde ze even. Ze haten het dat mensen gelijk hadden. Ze keek Kira aan, ''Goed excuses'' zei ze koud. ''Jezelf of niet, je kon weten dat ik...'' ze deed haar mond dicht. ''Laat maar, het is goed zo'' zei ze zacht. ''Ik wist dat zo iets wel zou komen en dat het me dan niets kon schelen maar...'' ze keek naar L en Ayano en schudde haar hoofd. ''Laat maar, Kira. Je verdient beter...'' ''Je verdient een normaal meisje om tortelduifje mee te spelen, want weet dat ik dat nooit zal worden'' zei ze kalm. Ze zuchtte even, haar benen wouden rechts om keer maken en deze dag vergeten maar ze bleef staan.

"Rusine, ik voel niks voor haar" Zei Kira en keek Rusine recht aan in haar ogen. Zijn ogen vertelde de waarheid. Gelukkig konden L en Ayano hen niet meer horen.

Rusine was niet als de andere dat wist iedereen, normale mensen die teleurgesteld waren gingen krom staan of ingedoken maar zij bleef recht staan met haar kin omhoog. Alsof het haar was aangeleerd. ''Nee, natuurlijk, dat begrijp ik ook wel'' zei ze met een russisch accent. Dat was altijd als ze met een normale toon sprak. ''Je voelt voor niemand iets want dat is een zwakte, toch?'' zei ze rustig. ''Je gebruikt mensen alleen voor bloed en kunstwerken,'' ''Veel verschillen we niet, Kira.''

Kira keek naar beneden en legde een hand op zijn borst, op het litteken van Rusine. "We hadden gezworen Rusine.. als ik niets voor je voelde.. als ik je als een kunstwerk wil gebruiken, had ik nooit met mijn bloed gezworen" Zei hij en keek Rusine aan. Dit was hopeloos.

Rusine keek naar zijn hand en slikte. Waarom was dit zo verwarend. En waarom was ze opeens zo boos? Wist zij veel dat ze jaloers was. Ze beet op haar onderlip en keek naar haar hand waar een litteken van een pijl op stond. Ze zuchtte en keek naar Ayano en L en vervolgens weer naar Kira. ''Het spijt me, Kira... Ik weet gewoon niet wat er gebeurde...'' zei ze zachtjes waardoor het haast niet verstaanbaar was. ''Toen je haar nek likte...'' ze zweeg en keek hem aan. ''Het spijt me...'' zei ze met moeite.

"Nee, het spijt mij" Zei hij, ook al kon hij er niks aan doen. Als hij bloed rook, waren zijn gedachtens niet bij het leven, het was bij het bloed. Dat rode spul, waar je van kalmeerde.. Hij dacht na. "Ik val niet op heilige boontjes" Zei hij en keek naar Rusine.

Rusine lachtte lichtjes, haar lach was ijzig maar toch had het een mooie klank. ''Laten we maar op houden met dat lieve gedoe, voor dat we gaan kotsen'' zei Rusine met een accent. Ze hield haar hoofd schuin. ''Nee je valt op mij, dat is nog beter dan een heilig boontje'' zei ze met een scheve grijns. ''Ik slacht liever mensen af dan dat ik ze kus'' zei ze eerlijk.