Rusine's opdracht van de vreemde

De jongen wou weer schreeuwen van de pijn, maar het ging niet. Tranen rolde van zijn wangen en hij kraste met zijn nagels in de tafel. Hij kon niks zeggen, want zijn lippen zaten vast aan elkaar. Kira sneeds gewoon doodleuk verder. "Hmm.. Is dat zo..? Dat moeten we even uitproberen dan he.." Kira hing over Demian's nek, en met een enge grijns keek hij hem an. "Je bent braaf toch? Of wil je dood?" Demians schudde nee. "Mooi. wees je dan stil?" Demian knikte nu ja. Hard beet Kira Demian in zijn nek, en Demian sprong zowat omhoog, maar ging uiteindelijk weer liggen, aangezien hij een beetje werd verdoofd, Door het gif van Kira's beet. Kira trok zijn tanden uit Demian's nek. "Inderdaad.." Zei Kira en veegde Zijn mond af met een grijns.

Rusine likte haar lippen af. Nog nooit had ze trek gehad in bloed, maar sinds Kira haar beet werd haar dwang naar bloed steeds erger. Rusine keek Kira aan en daarna naar het bloed. Ze kon het niet laten. Ze boog zich voorover en likte demian's nek schoon. Haar neus werd gevuld door bloed en haar lippen kleurde rood door het bloed, maar dat was niet lang. Want Rusine likte het al snel weer af. Ze werd gek, nog nooit was haar dwang naar bloed zo erg geweest. Maar hoe kon dat, ze was een black/dark Angel. Dan kon ze toch geen dwang krijgen naar bloed, tenminste het op likken van bloed. Rusine schudde haar hoofd heftig en plante haar handen op haar slaap. Alles draaide voor haar ogen. Het enige waar ze aan kon denken was bloed.

Angstig bekeek Demian Rusine en kira alsof hij bij de tandarts lag. een hele slechte tandarts. De steken in zijn buik waren niet meer te verdragen. Hij huilde, en wenste dat dit snel over zou zijn. "Zullen we hem doden? Of hem levenslang verminken?" Zei Kira, hij was voorstander vand e tweede optie.

Rusine had een waas voor haar ogen, haar ogen branden even als haar keel. Met moeite kreeg ze wat uit. ''2de'' zei ze met moeite. Ze zakte in elkaar alsof ze iemand was zonder botten. Haar huid werd warm en vervolgens weer koud. Het leek alsof ze werd leeg geprikt met naalden. Ze kon wel gillen van de pijn maar hield haar mond. Tranen branden achter haar ogen. Rusine ging zitten op handen en knieeën en greep het tapijt vast. Haar nagel werden langer. De geur van bloed maakte haar gek. Nog nooit had Rusine dit mee gemaakt.

(( ze veranderd in een vampire :'3 Omdat Kira haar een aantal keer al gebeten had maar door dat ze het bloed op likte kreeg ze een dwang naar bloed. Haar vampier zintuige begonnen te werken. Niet bij iedereen gebeurd dat gelijk))

Kira keek wat bezorgd naar Rusine, hij knielde neer. De patient kon wel wachten. "Rusine, Gaat het?" Zei Hji en legde een hand voorzichtig op haar rug. Demian probeerde deze kans te grijpen, met alle macht probeerde hij zichzelf los te trekken, maar he tging niet. Dit was kansloos..

Rusine hijgde heel erg. Ze had zoveel pijn. Maar zelfs een gil van pijn was teveel om uit haar keel te krijgen. Rusine kneep haar ogen stijf dicht, ze voelde opeens een hand op haar rug, de hand die altijd ijskoud had aangevoeld voelde nu warm aan. ''Wat gebeurt er met me'' kreeg ze er met moeite uit. Ze keek Kira aan, zijn nek zag er verleidelijk uit. Ze schudde de gedachten weg. Zonder dat ze het zelf wou drukte ze Kira tegen de grond aan. Haar ogen kleurde rood. Zo zag alles er ook uit. Rood, rood de kleur van bloed. Hoe meer ze tegen ging stribbelen hoe meer pijn ze leed.

Eerst schrok Kira er best wel van, maar uiteindelijk liet hij het toe. Hij ontblootte zijn nek en deed zijn hoofd schuin. "Ga je gang.." Zei Kira, hij sloot zijn ogen met een glimlachje. Dat deze dag zou komen, dat Rusine hem beet inplaats van hij haar.

((Ik heb een halloween topic gemaakt))

Rusine schudde heftig haar hoofd. ''Nee ik wil het niet'' Zei ze koppig. Haar keel branden alsof het in brand stond. Ze kneep haar ogen stijf dicht en kreunde van de pijn wat gillen deed ze niet ookal zou dat zo wel gebeuren. ''Pijn is fijn'' peipte ze nu telkens. Maar toch was haar vampieren instict sterker dan die van haar. Ze boog zich voorover en drukte haar nu vlijmscherpe tanden op zijn nek. Het waren net de tanden van een slang. Toch beet ze niet door, ze bleef vechten. ''Ik wil je niet bijten'' piepte ze nu zachtjes. Meer dan dat gepiep kreeg ze er niet uit.

"Rusine.. Kom op.. Je kan niet blijven vechten.." Kira duwde op Rusine's achterhoofd waardoor haar tanden in zijn nek gleden. Hij streek over haar achterhoofd. "het is goed.."

Rusine's tanden gleden soepel in Kira's nek. Rusine's ogen werden groter maar sloot deze uiteindelijk. Nog nooit had ze Kira's bloed geproefd, maar het was heerlijk zelfs nog beter dan demian's bloed. Bloed gleed door haar keel, het brandigere gevoel werd minder. Toen haar keel niet meer zo pijnlijk aanvoelde haalde ze haar tanden uit zijn nek. Bloed gleed langs haar mond. Ze likte zijn nek eerst schoon. De wond werd minder maar hij ging niet helemaal dicht. Dat kwam omdat haar vampier krachten nog niet goed ontwikkeld waren. Rusine keek Kira dankbaar aan. Ze gleed met haar hand langs zijn wang die warm aanvoelde vor het eerst.

Kira knikte. "Zullen we ons patientje even dichtnaaien?" Zei hij met een grijns. "Ofnee.. eerst verminken" Zei hij met een saddistische lach.

Door al dit gedoe was ze het haast vergeten. Met een creepy grijnsje knikte ze en ging ze van Kira af. Ze stond op en liep terug naar Demian die nog steeds wanhopig probeerde los te komen. ''Zo waar waren we?'' vroeg ze aan demian. Ze likte haar lippen af en keek naar demian's mond. ''Awwh sorry liefie dat was ik vergeten. Je kunt niet meer praten'' ''Zal ik het eruit halen, Kira?'' vroeg ze poeslief alsof ze niets duivels van plan was.

Kira haalde zijn schouders op. "Doe het wel met.. zorg.." Zei Kira gemeen, Rusine wist wat hij bedoelde. Hij begon met naaidraad zijn buik dicht te naaien, het deed een verschrikkelijke pijn..

Rusine greens, ''Natuurlijk dokter'' Ze keek demian liefjes aan met een fake glimlach. ''Dit zal even pijn doen liefje'' zei ze poeslief. Ze pakte een nietje vast en trok eraan zodat deze los schoot, dit deed erg veel pijn aan gezien ze gewoon vlees mee trok, dit deed ze ook met de andere nietjes. De naalden deden het minste pijn aangezien die er gewoon uitgingen als er aan getrokken werd. ''Zeg eens A'' zei Rusine met een fake glimlachje.

Demian schreeuwde het uit. Angstig deed hij zijn mond open en deed wat hem werd gevraagd. Hij huilde hard. "Alstjeblieft.. laat me gaan.. ik heb niemand meer!" Riep hij en sloot moedeloos zijn ogen. Eigenlijk maakte het hem niet meer uit.. "Vermoord me maar.. maak me maar af, het maakt me niets meer uit.." Zei hij en huilde. Kira schudde zijn hoofd. "Nee. Je mammi en pappi zijn nu eindelijk van je verlost.." Zei Kira gemeen.

Rusine keek sipjes naar Demian. ''Ik heb medelijde met je, echt maar'' ''Maar weetje, je vader en moeder hielden niet van je of wel?'' ''Zie hielden wel van je slettigerige zusje, en trouwens je heb nog een klein broertje van 13 die boven ligt te slapen, waar je ouders ook zielsveel van hielden'' zei ze poeslief. ''Maar jouw ouders hoefte je niet, je begon jezelf te snijden omdat je aandacht te kort kwam, niet waar?'' vroeg Rusine gemeen. Haar nu ijskoude handen streken langs zijn gezicht. Ze keek goed naar zijn mond. ''Ik zie dat je amandele geknipt moeten worden'' ''Dokter, mag ik een mes of een schaar want deze amandele moeten echt geknipt worden'' zei ze liefjes.

Demian luisterde niet. Hij wilde niet luisteren. Het was waar, wat ze zei. aandacht tekort. de liefde die hij wilde, kreeg hij niet. "Alstjeblieft.. maak me maar af.." Jammerde hij. "Fout antwoord." Zei Kira, en overhandigde ene schaar aan Rusine.

Rusine hield haar hoofd schuin met een fake glimlach. ''Ik maak je niet af liefje, je mag dadelijk gaan als we klaar zijn.'' ''Maar voor nu moet je sterk zijn'' ''En aandacht krijg je nu'' ''En dadelijk ook wel van je broertje en van je broer als die de gevangenis uitkomt'' Zei rusine liefjes. Rusine hield met één hand zijn mond wijd openen. Ze propte de schaar in zijn keel en knipte de amandelen af. Ze liep even weg om een glas water te halen. ''Opdrinken, we willen niet dat je dadelijk stikt in je amandelen'' mompelde ze.

Demian schreewde, en schoot omhoog. hij begon te hoesten maar al snel werd er een gals water bij hem naar achteren gegooid. bloed en spuug droop uit zijn mond naar beneden. Hij zag er echt hopeloos uit. "En, zijn jullie klaar..?" Zei Een stem, het was L, met twee agenten. "Ik hoorde van buurtbewoners dat er werd geschreeuwd. Dus ik ben komen kijken.. En wat ik vond, is best wel interessant.." Hij zag Demian's angstige ogen. "Hoe.. Hoe durven Jullie.. Jij, Kira. Hoe durf je. " L liep heel relaxed op Kira af. "Je kan kiezen. Of ik sluit je op, of je rent weg. heel hard."

Rusine keek op en keek L aan. Haar ogen twinkelde. ''Uhmm volgens mij wel'' zei ze poeslief met een fake glimlach. ''We spelen doktertje, wil je ook mee spelen?'' vroeg ze liefjes. Ze liep naar L toe en liet haar ijskoude vingers langs zijn nek glijden. ''Je weet wat er gebeurt als je ons oppak, je lieve vriendinnetje is dan niet meer veilig.'' Zei ze met een grijns. ''En je weet dat ik haar echt vermoord ook'' ''Ze zou een prima kunstwerk worden'' zei ze liefjes. Ze keek de agenten aan die dichterbij kwamen. ''Ik zou maar niet dichtbij komen, ik lijk nu wel lief, maar de zuster heeft wel zin in een snack'' siste ze naar de agenten. ''Dus L wat word het voor jouw, laat je ons rustig vertrekken of word je vriendin een kunstwerk'' zei ze grijnzend.

"Daarom laat ik jullie ook kiezen." Zei L neutraal. Kira veegde zijn handen af aan Demian's broek. "Je bent klaar." Zei hij, en greens. "Wil je nu een lolly?" Demian durfde niks te zeggen, en dat deed hij ook niet. Hij slikte en spugde nog wat bloed uit, praten kon hij niet. Heel langzaam, met nog ene vernietigende blik, Liep Kira langs L.

Rusine keek naar demian en wierp hem een handkusje. ''Byee,Byee Snel beter worden hé'' zei ze vals. Ze keek L aan, ''waag het ons te volgen en het word je ondergang'' mompelde ze. Daarna liep ze achter Kira aan. Ze voelde zich nog steeds raar, ze voelde geen kou meer aan alles voelde heerlijk warm. Zelfs Kira's huid voelde warm aan. Rusine pakte Kira's hand vast en glimlachtte lichtjes. ''Je bent een geweldige dokter'' zei ze met een grijns.

((Hoezo is alles warm O__O))

Toen de twee wegwaren, keek Demian L wazig aan. "Jij moet naar de dokter. En snel." Zei hij, snel maakte hij de riemen rondom zijn voeten en handen los. "Maak zijn broertje wakker, we gaan naar het ziekenhuis" Zei hij tegen een agent, die onmiddelijk naar boven rende. Toen Demian los was, maakte hij een gebedsbeweging met zijn handen. hij was blij dat hij dit had overleefd..

((weet ik veel , het voelt niet meer koud aan, regen, wind enzovoorts... dus dan vind ik het warm XD))

Rusine keek even achterom en keek daarna naar de motor en vervolgens naar Kira. ''Wat vind je eigelijk van je broer?'' vroeg ze toonloos.

"Een bemoeizuchtige kleuter.." Zei Kira eerlijk over wat hij van L dacht. "Ik haat hem.. en hij mij, en dat weten we beide dondersgoed" Zei Kira en stapte op de motor.

L hielp de jongen met staan, Demian greep naar zijn buik. "Auauau.." Hij was echt gewond. "Laat een ziekenwagen komen, die nephechtingen moeten eruit en er moeten hechtingen in zijn lip.. en zijn amandelen moeten GOED verwijderd worden.." Zei L, hij was eigenlijk vrij bezorgd om Demian.