Psycho Killer

"ALLEMAAL OP DE GROND!" Geluid van een ketitngzaag galmde over het plein. "WHAHAHA!" Een luid gelach volgde. Een gek me een hockeymasker liep over het plein. "Jullie gaan er allemaal aan.." Zei de jongen, aan zijn stem kon je horen dat het een jongen was. Hij heeg, er zat bloed op zijn lichaam en de zaag was ook doorbloed. Een paar mensen renden gillend weg. "JA! Vlucht maar!" Lachtte hij, zijn rode ogen schenen door het masker. Wie was hij, en wat wou hij.

Het geklak van Yumiko's laarzen klonk op het plein. Haar gezicht serieus. In haar ene hand had ze een fles Malibu, ''Doe die mensen iets aan en hun zijn niet de enige die dood gaan'' gromde ze kill naar de jongen. Ze was mischien klein maar pit had ze. Veel meer vechtlust en aggresie dan wie dan ook van haar mede leerlingen van 16, 17. Ze nam nog een slok malibu. Vele rende er gillend weg maar Yumiko stond rustig op haar plek naar het hockeymasker te kijken. ''Ik vind die jason van die horrorfilm veel enger dan dit jochie'' zei ze fel.

De jongen draaide zich om. "Oh ja?" Zei hij, vanege het bebloedde masker kon je niet zien dat hij een enge, psycho smile op zijn smoelwerk had staan. "Volgens mij ben jij d egene die hier gewond gaat raken, Meisje.." Zei hij en grinnikte eng. Hij liep op haar af met de zaag in zijn ene hand. "Niks houdt me tegen, niemand, niks.. en jij al helemaal niet" Hij leunde een hand op haar borst en drukte haar gemakkelijk tegen de muur. "Jij ook niet" Hij hield de zaag omhoog.

Yumiko hield haar hoofd schuin, geen angst was aftelezen. Ze trok haar mond hoeken even omhoog. ''Jochie je heb de verkeerde uitgekozen om tegen de muur aan te drukken!'' zei ze met een kille stem. Yumiko was mischien klein maar voor monsters als hij niet bang. Het was alsof ze in één keer in rook opging. Yumiko kon namelijk teleporteren. Niet effectief maar altijd handig. De jongen had zijn hand nu tegen de muur, terwijl Yumiko achter hem stond nog steeds met haar hoofd schuin en haar mondhoeken opgetrokken. ''Vandaag zal er niemand dood gaan niet als ik er ben, begrepen'' zei ze fel. Ze gaf hem een klap op zijn achterhoofd met de fles malibu. Die uiteen spatte.

De jongen werd wild. Hij was woedend.. Als een razende greep hij haar vast en drukte haar op de grond. Zijn achterhoofd bloedde, maar dat hield hem niet tegen om haar wat aan te doen. "Dat was Laf.. Teleporteren, wegrennen als een bange hond.. is dat alles wat je kan?" Zei hij grijnzend, Hij zette zijn vingers onder zijn masker. "Ik heb zin om je helemaal door te bijten" Zei hij met een grijns die niet te zien was. Ja, ook hij kon eng zijn.

Yumiko spuugde op zijn masker, ''met een masker rondlopen en mensen vermoorden niet wil je zeggen, toon tenminste je gezicht als je de ballen heb'' Ze trok haar benen op die zijn kruis raakte aangezien hij nu op haar lag zowat. ''Pervert'' zei ze kill. ''Je heb gewoon geen lef, lafbek!'' ze greens breed. Yumiko toonde geen angst ze voelde het ook niet vele andere zoude gillen maar Yumiko kende dat niet. ''Ow help iemand gaat me bijten'' zei ze sarcaitisch. ''Oew wat eng'' ''Als je me bijt spits ik je aan mijn demonenhoorns'' zei ze fel.

Hij kromp niet eens ineen ofzo. Hij trok zijn masker af, Hij was niet bepaald lelijk. Je zou het zegmaar niet hebben verwacht van een moordenaar. Zijn ogen gloeide rood, en met zijn tong likte hij langzaam zijn lippen af. "Doe maar alsof je bij de tandarts bent.. Alleen gaat het pijn doen meisje" Zijn tanden groeiden tot over zijn lippen, zonder nog te luisteren naar wat Yumiko zei beet hij haar in haar nek. Zoals hij zij, deed het pijn. maaar niet lang, want al snel begon het gif te werken. Het gif zorgde ervoor dat je slaperig werd, en vergat wat er was gebeurd. Hij begon haar bloed te drinken. Demonenbloed.. Een delicatesse. Hij trok haar omhoog en bleef drinken, Yumiko zat nu in zijn schoot, zijn handen rustte hij op haar rug. Maar Yumiko kon niet tegenstribbelen, ze was verdoofd. Maar ze was er wel bewust van dat het gebeurde, allen kon ze niet bewegen.

''Zoals ik al zij je heb geen ballen!'' siste ze. Ze zag dat hij zijn masker af deed. ze greep haar kans om in zijn gezicht te spugen. ''Val dood!'' siste ze. De jongen beet haar. Maar Yumiko gilde niet inplaats van dat zetten ze haar nagels in zijn vlees, dat zou lang te zien blijven. Mischien wel littekens want het begon te bloedde. Yumiko probeerde bij te blijven wat ook nog lukte. Ze kon zich niet bewegen. Ze had haar ogen dichtgeknepen. Ze bleef knijpen, haar nagels leken wel vast te zitten in zijn vlees. ''Ik spits je...'' siste ze zachtjes meer kreeg ze niet over haar lippen. Yumiko werd op zijn schoot getrokken. ''Do you like it'' zei ze zachtjes maar duidelijk kill. ''Im going to kill you'' siste ze fel maar ze was verdoofd dus hard kon ze niet praten. ze werd iets slapper en sloot haar ogen. Haar haar kreeg een donkere paaarse kleur en haar hoorns werden duidelijk zichtbaar maar veel kon ze niet, aangezien hij haar bloed dronk werd ze zo. Haar grip verloor ze haar nagels gleden uit zijn vlees met bloed besmeurd. Met haar ogen dicht kreeg ze nog iets over haar lippen. ''I hate you...Hier kom je niet mee weg'' Toen verloor ze haar macht en was ze enkel een lappenpop.

een grijns verscheen op de jongen zijn gezicht. dit zou ze nooit meer herrineren. En die Nagels.. Tsja. hij was vampier, dus daar zou ook niet veel van overblijven. Hij liet haar los, en likte zijn lippen af. Dit was gewoon.. Onweerstaanbaar. Hij streek een keer over haar wang en greens, daarna stond hij op en legde haar voorzichtig op de grond. Zijn masker raapte hij op, zijn kettingzaag nam hij mee. Dit had hem gekalmeerd.

Het zou niet lang duren of Yumiko werd weer wakker, dit zou ze inderdaad vergeten. Een paar minuten later werd ze wakker. Kreunend kwam ze overeind. Ze wreef over haar achterhoofd, ze lag midden op het plein, er was bloed te zien op de plek waar zij had geleggen ze voelde haar haar nek die plakkerig aanvoelde. Haar ogen werden groter, ze was gebeten... Maar door wie? Dat wist ze dus echt niet. Ze beet op haar onderlip en keek omzich heen. De gene die haar gebeten had die had een heerlijke maaltijd gehad want ze was onweerstaanbaar. Ze beet op haar onderlip, er lagen glasscherven. Het plein was bijna leeg.

Een tijdje later kwam een doodnormale, nou.. doodnormaal, niet echt, over het plein lopen. Hij had andere kleding aan en zijn gezicht was schoongemaakt, net zoals de rest van zijn lichaam. Het was die ene jongen met dat masker, maar dat kon je dus niet aan hem zien. De wonden op zijn armen waren allang al geheeld, je zag er niks meer van. Vampieren heelden erg snel, dus dat was erg handig. Hij keek Yumiko aan alsof er niks aan de hand was. Hij slikte. Bloed. dat kon hem nog wel eens verraden. Bloed was namelijk zijn zwakte, en bloed en de jongen, genaamd Kira, ging niet echt goed samen. Hij liep wat dichterbij en knielde naast Yumiko neer, zonder iets te zeggen keek hij haar met grote ogen aan. Hij had wat weg van L...

Yumiko keek de jongen aan. Haar ogen waren zoals voor heen kill en leeg. Ze bekeek de jongen serieus. Ze kneep haar ogen een beetje samen en keek hem vervolgens aan. ''Is er iets...'' zei ze kalm. ''Mag een meisje hier niet op de grond liggen met wat bloed om haar heen'' zei ze even kalm als voorheen. Ze legde haar hand op haar nek. Ze zuchtte even. Vervolgens richtte ze zich op de jongen. Hij leek op L. ''Waar is je papparzie L... of ga je hier ook een zaak van maken'' zei ze ruw.

Kira schudde zijn hoofd. "Ik ben L niet." Zei hij, even raakte hij haar Nek aan. Hij ging er rustig voor zitten, Hij zat nu tegenover haar. Zonder te waarschuwen drukte hij een kus in haar nek die de wond deed helen. hij likte zijn lippen even af en keek haar aan. Hij hielp alleen maar omdat hij dan haar bloed kon proeven.

Yumiko keek hem aan met argwaan, ''Wie ben je...'' vroeg ze kalm. Toen hij haar nek aanraakte trok ze haar wenkbrouw op. Hij drukte zijn lippen op haar nek, de wond heelde, Yumiko rilde. ''Kus me nog een keer in me nek en ik scheur je lippen eraf'' zei ze doodgewoon. Alsof het normaal was. ''Ik stond het alleen toe omdat het dan heeld'' zei ze kalmpjes.

"Dat was ook de enige reden waarom ik je kuste" Zei Kira kil, hij legde een van zijn vingers op zijn lippen. Hij stond op. "Fijn dat ik je kon helpen.." Hij staarde even voor zich uit en keek daarna Yumiko weer aan. "Ik weet niet of je me wilt kennen.. Maar.. ik ben Kira. Kira nagakami" Zei hij met een schore zachte stem.

Yumiko zuchtte even en stond ook op. ''Sorry'' zei ze met een zucht. ''Ik ben niet echt gewend dat ik op de grond lig en ik niet weet wie me heeft gebeten en dan ook nog in me nek gekust te worden'' zei ze met een zuchtje en stopte één van haar handen in haar broekzak en stak haar hand uit. ''Yumiko, zeg maar Yumi als je dat liever heb'' zei ze kalm. ''Uhmm en nog bedankt...'' zei ze zachtjes. Het was zelden dat Yumiko iemand bedankten.

Kira wees naar zijn hoofd. "Je.. je hebt hoorns" Zei hij, in zijn vlaag van woede had hij dat niet opgemerkt. En haar haar, was paars. dat zag je niet elke dag. nouja, er liepen ook nog mensen rond op de aarde met roze haar, dus eignelijk was het nog zo gek nog niet. Hij keek haar aandachtig aan, Hij was aan het observeren, zoals L ook altijd deed.

Yumiko keek hem rustig aan. ''Ik ben een demon die heeft hoorns, aangezien iemand mij heeft gebeten ben ik zo geworden, over een kwartiertje ben ik weer normaal als het niet langer duurd'' ze zuchtte even. ''Het gebeurd ook als ik boos word maar dat maakt niet uit'' ze zuchtte opnieuw en trok opnieuw haar wenkbrouw op toen hij zo naar haar keek. ''Jeezz ben jij L echt niet je blijkt echt op hem behalve je ogen en je gezicht lichtjes''

Kira schudde zijn hoofd. "Nee. ik ben zijn halfbroer.. Alleen.. is hij wel geboren" Zei hij, Yumiko bleek het niet te snappen maar dat kwam nog wel.

Yumiko trok haar wenkbrouw op en stopte haar andere hand ook in haar zak. ''Oke...'' zei ze droogjes. Ze keek omzich heen, maar richtte zich weer op Kira. ''Weet jij wat hier gebeurd is...'' zei ze niet begrijpend. Ze lag op de grond maar ze wist niets meer en ze was gebeten... Een zuchtje ontsnapte uit haar mond waarom was alles nou weer zo vaag.

Kira keek op. "Nee, ik kom hier net aan.. het lijkt wel een slagveld" Zei hij en keek verbaast om zich heen. Kira kon goed acteren, en daar maakte hij ook gebruik van.

Yumiko keek nu ook goed opzich heen en sloeg elk detail op in haar geheugen. ''Inderdaad'' zei ze rustig. ''Normaal is het hier erg druk maar nu zie ik niemand alleen wij zijn hier'' ze zuchtte even, ze voelde hoe haar hoorns begonnen te kimpen en haar haar weer zilverachtig werd. ''Het duurde niet lang'' zei ze bedoelend met haar gedaante verwisseling. Met een zuchtje liep ze naar het bankje. Ze miste Ryan, ze had hem al een aantal dagen niet gesproken en het politiebureau liet haar er niet in. Ze moest hem nog spreken, voordat... Ze beet op haar onderlip. Ze had geen kracht om in huilen uit te barsten.

Kira liep achter Yumiko aan, hij ging niet zitten maar hij bleef voor haar staan. "Ik had gehoord dat.. er een moordenaar word ge-excuteerd" Zei Kira zacht en keek naar zijn schoenen. er zat bloed aan, aangezien het hele plein onder zat. Yumiko's schoenen en kleding waren ook besmeurd, omdat ze in het bloed had gelegen. Dit bloed was wel rood, Maar het leek alsof er een schittering in zat, het was namelijk geen mensenbloed, maar Demonenbloed.

Yumiko keek weg, ''Dat weet ik'' zei ze zachtjes. ''Het is mijn vriendje'' zei ze kort en keek Kira daarna. Haar blik stond afwezig maar ze was er wel.

Kira slikte even. Vriendje. Dat woord kende hij niet, evenmin als vriendinnetje. Ooit was hij verliefd geweest, maar dat was fout afgelopen. hij had haar vermoord.. "Ik heb ook ooit een vriendin gehad." Zei hij en nam plaats op het bankje.