A lonesome walk

Met een vermoeide blik liet Bryson zijn ogen over het besneeuwde skatepark glijden, ook het park was in een wit winterjasje gehesen. Bryson skatte haast niet, en daar was hij hier ook niet voor. Het was meer een poging tot zijn nieuwschierigheid naar mensen te overwinnen, maar dit keer had hij gefaald. Hij zuchtte, wat hij zag voldeed hem niet, er was namelijk niemand om naar te kunnen kijken. Aan de ene kant gelukkig, want Bryson was neit zo van de mensen. Aan de andere kant was het een teleurstelling, aangezien Bryson toch wat nieuwschierig was naar de mensen in zijn nieuwe buurt. De sneeuw was nog onaangetast, en nog niet belopen. Bryson maakte daar verandering in. Met grote lompe passen verzette hij zich door de sneeuw, die inmiddels ook uit de lucht kwam dwarrelen. Bryson keek omhoog. Sneeuw was zo iets moois, en zo romantisch. Hij liet een vlok eenzaam op zijn hand smelten, hij was weer net zo snel weg als de vlok was gekomen. Bryson stapte verder, en stopte bij de besneeuwde halfpipe. hij veegde wat van de witte sneeuw weg en klom de halfpipe op, waar hij vermoeid ging zitten. Maar wat wou je ook, als je midden in de nacht om klokslag 2 uur buiten liep te dwalen?

((Woah. talk about emo xD

--

ik moest een smiley van Jöella gebruiken dus deze voor je =.=' ))

Angelique liep door de dikke laag sneeuw. Het was nogal zwaar aangezien ze een tas met boodschappen met zich meesleepte. Ze probeerde haar haar uit haar gezicht te strijken maar de wind werkte niet echt mee. Ze keek even op en herkende vaag het skateplein onder een dikke laag sneeuw. In de verte zag ze vaag een gedaante zitten op de halfpipe. Voorzichtig slenterde ze ernaartoe om te kijken wie het was.

Bryson schreef wat onduidelijks in de sneeuw. je kon er op uit maken dat het een naam was, misschien van zijn oude vriend? Bryson liet een diepe zucht onstsnappen , die zich vormde in een wolkje condens. Maar het was net zo snel weer weg als dat het kwam, net zoals de sneeuwvlokjes die smolten op zijn huid. Zijn haren waren natte slierten geworden, aangezien hij al een tijdje buiten was, en de sneeuw in zijn haren bleven hangen. Bryson keek op toen hij in de verre mist een gedaante zag. Een vrouwelijke gedaante, dat kon hij nog wel zien. Bryson kneep zijn ogen tot spleetjes, maar faalde in het herkennen van de gedaante, die steeds dichterbij kwam, waarbij ook het geluid van krakende sneeuw onder voeten harder werd.

((Jhaa mijn stijl is aangepast xD

Langzaam en ietwat voorzichtig liep Angelique door de dikke laag sneeuw. Terwijl ze zich een weg baande naar de gedaante die ze vaag dacht te herkennen, zochten haar sprekende felblauwe ogen naar het gezicht van de persoon bij de halfpipe. "Bryson..?" vroeg ze zacht en wat onzeker.

Bryson glimlachtte bij het herkennen van de stem van de gedaante. "Ang." Zei hij net zo zacht. Hij liet weer een zucht ontsnappen, iets zat hem goed dwars. Hij veegde met zijn blote handen de koude sneeuw weg waar hij zojuist i had geschreven en keek opzij naar Angelique vanaf de halfpipe. "Wat doe je hier..? zo laat..?" Vroeg Bryson, en probeerde wat gevoelens te onderdrukken. Maar zijn stem verraadde dat hij verdriet had. Veel verdriet. Bryson vouwde zijn handen samen en keek naar de sneeuw die omlaag kwam dwarrelen. "Het is al rond tweeen.." Zei hij, met opnieuw een diepe verlangende zucht.

Angelique kwam langzaam dichterbij. Uiteindelijk stopte ze voor hem. Ze maakte nog een laatste poging om haar haar goed te laten zitten. "wat ik hier doe..?" herhaalde ze zijn vraag. "dat kan ik ook aan jou vragen" zei ze nog steeds op een zachte toon. Ze glimlachte even, gewoon zomaar. Dat was typisch Angelique. Altijd met een glimlach. Zelfs als er niets was om te lachen. Maar haar aanstekelijke lach verdween al gauw bij het zien van Bryson's gezicht. "Is er iets?" vroeg ze voorzichtig. Ze wilde zich niet overal mee bemoeien maar haar nieuwsgierigheid zat haar vaak in de weg.

"Ik probeer dingen te vergeten" Zei Bryson op een zachte toon en keek Angelique niet aan. Zijn blik was meer op zijn handen gericht, die rood waren van de kou. Maar hij had het zowieso al koud, hij was nu al een half uur buiten met alleen een vest en een shirt. Hij rilde en keek Angelique aan. "Hoe lang ben je al buiten..?" Vroeg Bryson om de vraag van Angelique te mijden. Hij wreef in zijn handen, die toch niet warmer werden aangezien zijn handen daar te koud voor waren.

Angelique liet haar blik over Bryson glijden. Ze kon zo wel zien dat er iets mis zat. Maar ondanks ze het wilde weten, besloot ze haar mond maar te houden. Tenslotte wilde niet iedereen over zijn of haar problemen praten. Angelique liep naar Bryson toe en ging uiteindelijk naast hem op de halfpipe zitten. Hij vroeg hoelang ze al buiten was. ''al best wel lang..'' antwoorde ze terug en ze keek even voorzich uit naar de witte poeder sneeuw. ''ik moest nog het een en ander halen..'' zei ze weer met een glimlach en ze hief de plastic tas die ze in haar linker hand hield even omhoog. Ze probeerde oogcontact met Bryson te zoeken maar dat lukte niet echt aangezien hij naar zijn handen bleef staren. Het was op de een of andere manier niet leuk om hem zo te zien..

Bryson keek met zijn roodachtige vampierenogen naar Angelique. "Waar, het is middernacht.. zijn er dan nog winkels open?" Vroeg Bryson nu wat verward. Hij kneep zijn handen tot vuisten om een poging te doen ze nog een beetje warm te houden. Maar integendeel, Het deed alleen maar pijn. En het bleef maar sneeuwen. Met een nieuwschierige blik bleef hij in Angelique's ogen kijken, die helderblauw waren. Hij wou er wat van zeggen, maar dat deed hij maar niet, hij kende dit meisje bijna niet en hij moest nou niet een pas beginnende vriendschap op het spel zetten.

Angelique keek wat dromerig vooruit. "nooit gehoord van nacht shops?" vroeg ze. Ze draaide haar hoofd richting Bryson toen ze voelde dat ze bekeken werd. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem vragend aan. Het eerste wat haar opviel waren zijn rood gloeiende ogen die haar bijna hongerig aankeken. Haar gezicht vertrok ietsjes en ze schoof een klein stukje van Bryson vandaan. "Bryson..?" zei ze bijna geruisloos. "g-gaat alles goed?"

(zit op iPod dus alles gaat een beetje langzaam)

Bryson knikte. "Jha, prima. maar ik heb gewoon verdriet." Zei hij zacht en haalde zijn blik van Angelique af. Honger had hij helemaal niet, nee, zijn ogen waren s'nachts altijd aan t schijnen. Dat was gewoon vampiereigen, hij kon er niet veel aan doen. "Night shops. Die zijn toch ontzettend duur" Zei hij en blies zijn handen warm, het hielp ietwat, maar niet veel. Ze waren in ieder geval nu ietsjes warmer.

Toen Angelique merkte dat Bryson absoluut geen kwaad in de zin had, schiof ze weer terug. Bryson was gewoon verdrietig. Angelique legde voorzichtig een hand op Bryson's rug. "wil je erover praten..?" vroeg ze zacht. Ze keek Bryson bijna met medelijde aan. Ze hield er niet van om mensen ongelukkig te zien. Voor even bleef het stil maar de koude stilte werd doorbroken door Bryson die begon over de nacht shops. "eh valt wel mee.." mompelde ze en ze keek weer even naar de sneeuw.

Bryson schudde zijn hoofd. Maar daarna kwam het vanzelf. "Ik mis Dex gewoon zo erg. Weet je, zonder hem is alles zo saai, er is niemand die je kan opvrolijken" Begon Bryson met een zachte stem. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond. "Kende je hem maar, je had 'm zo aardig gevonden" Zei hij nu met een klein glimlachje, toen hij daar over nadacht. Bryson voelde dat Angelique een hand op zijn rug legde. Haar handen waren warm, het voelde prettig op zijn rug. Het trooste hem ietsjes.

Angelique keek Bryson vol medelijde aan. Voorzichtig wreef ze over zijn rug. "ik.." begon ze en ze keek even weg van Bryson. "het spijt me voor je..." zei ze zacht. Langzaam keek ze weer op en bekeek Bryson even vanuit haar ooghoeken. "ik weet zeker dat hij nog bij je is.. ergens.." zei ze zacht.

Bryson glimlachtte lichtjes. "Thanks.." Zei hij, maar hij ontweek de blik van Angelique. "Maak je geen zorgen om mij.." Zei hij. De warme hand van Angelqiue voelde vertrouwd. Gelukkig kon ze hem daar wel aanraken, achja, hij had het nu onder controle, dus het maakte niet zo veel uit. Bryson sloot zijn ogen even, wat het gevolg was van vermoeidheid.

Angelique haalde haar hand weer weg en legde hem vervolgens op haar schoot. "you're welcome.." antwoorde ze zacht. Er volgde een kleine stilte. Angelique kon zich goed bedenken hoe Bryson zich moest voelen. Voorzichtig alsof ze geen adem wilde verspillen liet ze een klein wolkje condens uit haar mond ontsnappen. Het was erg koud buiten en dat was te merken. Angelique wierp een blik naar Bryson's handen waarmee hij bezig was. Haar ogen werden groot. "Bryson.. je.. je handen!" riep ze uit. Brysons handen waren zo koud dat ze nu tegen het blauw aanliepen.

Bryson liet een trillerige zucht ontsnappen, niet omdat hij nog veel verdriet had, maar omdat het koud was. het was zo koud, dat Bryson aan het klappertanden was. Hij keek Verbaast opzij toen ze begon over zijn blauw aangelopen handen. "Het.. het maakt niets uit, ik heb er geen last van" Loog hij met een bescheiden glimlachje. Hij bleef constant wrijven in zijn handen om ze warm te krijgen.

Angelique schudden wild haar hoofd. "ben je gek?!" riep ze uit. Ze trok haar warme zwarte handschoenen een voor een van haar mooi gevormde handen. "hier.." zei ze terwijl ze ze aanrijkte naar Bryson.

Bryson grinnikte. "Die zijn toch veel te klein" Zei Bryson met een grijnsje. Hij duwde de handschoenen weer zachtjes terug in Angelique's kleine handen. "Ik heb ze niet nodig." Zei hij nu, Bryson was zowat blauw aangelopen van de kou. Maar toegeven, dat zou hij nooit doen.

Angelique keek Bryson wat verbaasd aan. "maar.. jij hebt ze harder nodig dan mij.." zei ze en ze duwde de handschoenen weer terug in Brysons handen en raakte daarbij zijn ijskoude handen aan. Haar koude handen konde gewoon niet tippen aan die van Bryson.

Bryson keek Angelique aan toen hij haar handen raakte. vergeleken met zijn handen waren die van Angelique warm. Bryson schudde zijn hoofd. Heel langzaam sloot hij even zijn handen om die van Angelique en liet ze toen weer los, Angelique gaf hem een betrouwbaar gevoel. Dat kwam ook door dat feestje, iets zei hem dat dit meisje betrouwbaar was.

Angelique bleef Bryson heel even aankijken toen hij zijn handen om die van haar sloot. Even bleef ze in zijn ogen staren maar uiteindelijk knipperde ze met haar ogen en keek weg. Ze hield haar handen nog steeds waar ze waren. "lichaamswarmte is de beste manier van opwarming.." zei ze zacht met een licht vriendelijk glimlachje en ze pakte zijn handen weer voorzichtig beet.

Bryson schoof wat dichterbij en knikte instemmend. Hij sloot weer zijn handen om die van haar. "En daar zitten we dan, Jij net terug van boodschappen, midden in de nacht elkaar zitten opwarmen" Een glimlach sierde nu zijn gezicht. Eventjes sloot hij zijn ogen, maar opende ze direct nadat de sneeuw was gestopt met neerdwarrelen. Maar niet voor lang, want na twee minuten ijzige stilte begon het weer te sneeuwen. Deze scene had iets romantisch..

Angelique moest lachen om wat Bryson zei. "ik kan je toch niet zo laten zitten zo midden in die kou, helemaal in je eentje? Dalijk was je nog doodgevroren.." zei ze. Ze greens even om zichzelf. Ze klonk net als een moeder xd voorzichtig ging ook zei iets tegen hem aanzitten. Ze voelde nu pas goed hoe koud hij was.

Bryson glimlachtte. "Dan vries ik liever dood met een ander dan in m'n eentje" Zei hij eerlijk. "Misschien wel met jou.." Zei hij nu en kneep zachtjes in Angelique's hand. Zijn ogen gleden over hun handen. Eindelijk wat warmte, iets wat hij had gemist deze dagen. Iets wat hij heel erg had gemist.