Yumiko grinnikte en deed een modellen pose. Ze zag er schattig uit, maar dat kwam ook gewoon omdat zo klein was. Ze hield de bril gewoon op toen ze werd opgetild. Ze grijnsde breed. ''Dankje'' zei ze en ging even mee in de kus. Ze lachtte eventjes om Ryan's woorden. ''Beter dat ik kleiner ben dan jouw, dan groter dan jouw...'' zei ze met een lief glimlachje, ''Vind je niet?''. Toen Yumiko weer op de grond stond ging ze naast Ryan zitten en keek voorzich uit. ''Het gaat veel beter nu ik jouw weer zie, ik was zo bang je te verliezen, Ryan. Dat je toch werd gesnapt. Ik zat elke dag in het café na te denken. Tijdens de lessen werd ik er altijd uitgestuurd maar dat is logische.'' zei ze met een grijns. ''Er zijn vele moorden gepleegd, bij de ene moord staat er met grote letters BB en zijn ze door midden gezaagt. Bij de andere moorden zijn ze vermoord door veren of vast gespijkerd aan de muur als jezus en dan bewerkt met een bijl ofzoiets.'' Zei ze met een zucht. ''Ik hou me er niet veel meer mee bezig, ik help afentoe maar van de moorden hier hou ik me afzijdig. Ayano daar in tegen onderzoekt zoveel als ze kan. De lichamen, de veren enzovoorts. Maar het lijkt net alsof er geen DNA te vinden is. Er zijn zelfs geen voetstappen in het bloed, alsof die gene kan zweven. Sommige mensen zeggen dat die gene zwarte vleugels heeft en die gene kan vliegen maar niemand geloofd dat. Want er bestaan toch geen mensen die als een vogel kunnen vliegen ofwel?'' ''Een keer werd ik wakker op een plaats delict, ik was gebeten en lag in me eigen bloed. Overal om me heen waren lijken, door midden gezaagt maar ik weet er niets meer van. Ik zag wel me fles malibu, kapot geslagen ergens liggen maar ik weet gewoon niets meer. Vervolgens kwam ik Kira tegen...''
di sep 14, 2010 8:27 pm
