Het tweede onderzoek start hier...

- Open voor iedereen -

Het bijna ritmische geluid van zijn voeten die over de voeten schuifelden was al vanaf ver te horen, het was niet dat Roten te lui was om zijn voeten op te tillen, maar hij zag het nut er gewoon niet van in. Het enige erge dat kon gebeuren was dat je een wat lui over zou komen of dat je schoenen zouden verslijten, twee dingen die hem helemaal niet boeiden. Hij weel zijn blik van de grond en keek met zijn onderzoekende ogen naar Agent High, niets veranderd, het was nog precies hetzelfde als hij van enkele jaren geleden kon herinneren. ,,Data? Is er iets mis? Je bent zo stil.." klonk een schattige, hoge meisjes stem uit het oortje dat hij in had. De rest van zijn team had die oortjes ook in zodat ze vanaf afstand alsnog met elkaar konden praten ,,Alles goed, ik ben bijna bij de school." antwoordde hij gewoon rustig, waarna hij zijn pas iets versnelde en binnen enkele seconden al op het schoolplein stond. ,,Waarom ga je er trouwens heen?" klonk een andere vragende stem ,,Ik ken veel mensen hier en misschien weten zij meer vanwege de zaak." er klonk even wat gemompel tussen de andere leden die Data negeerde. ,,Data, de zaak is toch al kompleet?" klonk nu een twijfelende stem ,,Nee, ik denk dat we nog wat over het hoofd hebben gezien." hij kwam nu steeds dichter bij de plek waar veel mensen rondhingen ,,Vanaf hier kan ik niet meer met jullie praten, jullie horen nog wel van me als het onderzoek klaar is." iedereen stemde met tegen zin toe.
Roten ging hier op het plein weer rechter op lopen en liep rustig door, eerst een normaal gesprek aanknopen en dan pas vragen gaan stellen over het onderzoek... Dus liep hij maar gewoon naar wat mensen toe en probeerde wat contact met ze te zoeken.

Rosemary liep het schoolplein op. Met een wat nors gezicht keek ze voor zich uit. Hier en daar zag ze wat mensen naar haar staren. Het waren vooral jongens. Rosemary greens even. Aandacht van jongens was altijd leuk. En niet moeilijk om te krijgen aangezien Rosemary erg knap was om te zien. Rosemary wierp haar haar naar achter en keek naar het schoolgebouw. Ze stopte even met lopen. Een nieuw jaar, nieuwe kansen.. bedacht ze zich. Ze zou zich dit jaar volkome normaal gedragen had ze zich voorgenomen. Nee, niemand zou er ooit achterkomen dat zij een moordenaar was...

Angelique liep met Alisa het plein op. Ze waren aan het praten. Althans, Angelique was weer eens degene die aan het kletsen was. Zo was Angelique gewoon. Altijd vrolijk en opgewekt en zelfs als het tegenzat, presteerde ze het om te blijven glimlachen. ''.... dus toen probeerde ik om het na te doen.. en toen viel ik ook op mn gezicht..'' zei Angelique vrolijk en ze lachtte even. Alisa hoorde de verhalen van Angelique maar half. Ze staarde wat afwezig voor zich uit. ''neh... Alisa? Is er iets?'' vroeg Angelique en ze stopte even met lopen. Pas nu keek Alisa op. ''hm? Ow... nee, nee er is niets..'' loog Alisa en ze wierp Angelique een geforceerd gerustellend glimlachje toe. Angelique knikte. ''oke.. gelukkig maar. Je keek even alsof er iemand dood was ofzo..'' grapte Angelique. Reageerde niet echt op Angelique. Ze wilde niet onbeleefd ovekomen of zo maar ze had gewoon een boel aan haar hoofd. Zo twijfelde ze bijvoorbeeld aan haar gevoelens voor Oliver. De laatste tijd ging ze ook goed met Alexander om en moest toegeven dat ze ook voor hem een zwak had gekregen. Maar of ze verliefd was..? En dan moest ze haar hoofd natuurlijk ook nog bij haar werk houden. Tijdens de zomervakantie was het erg stil op het gebied van moorden maar Alisa wist bijna zéker dat er binnenkort weer een moord aan zat te komen. Het nieuwe schooljaar was tenslotte net begonnen...

Roten had al een gesprek gevoerd met een paar mensen en al wat dingen gevraagd over het onderzoek, maar hij kreeg alleen maar reactes als 'Nooit van gehoord' of 'was dagt niet die ene zelfmoordzaak?' dan sloot hij beleefd het gesprek af en ging door naar de voglende. Maar ze hadden waarschijnlijk gelijk, Rotan was gewoon te koppig om het toe te geven. Het was als zelfmoord zaak genoteerd omdat d man uiteindelijk schreeuwend van angst het raam uit was gesprongen; mensne dachten dat hij gewoon te veel had meegemaakt. Maar Roten had vaker met de man gewerkt, hiij wist beter, nee, de man zou nooit het raam uit zijn gesprongen met de reden om zelfmoord te plegen. Iets had hem bang gemaakt, heel erg bang. Roten had al veel contact met de man gehad voordat het was gebeurd, de man vertelde hem dat hij bedreigd werd, maar zelfs toen Roten zijn team elke dag op de man afstuurde om deze te beschermen, was er geen spoor te vinden van deze bedreiger en werd er vernomen dathet niets ernistigs was. Maar hoe veel hij het ook onderzocht, he bleef doodlopen en was nu een zelfmoordzaak geworden. Maar daar kon Roten zich gewoon niet bij neerleggen, daarom was hij hier. Zijn blik ging weer even langs de omgeving en hij liep uiteindelijk weer op twee meisjes af ,,Hee." begroette hij ze rustig, gewoon afwachten op reactie en dan een gesprek starten...

Rosemary ging uiteindelijk op een bankje zitten. Ze ving hier en daar wat gesprekken op. Onderanderen over de zelfmoord. 'De' zelfmoord.. of was het toch moord? Rosemary wist wel beter. Het was ten slotte háár werk geweest. Ja, de man was wanhopig geweest. Méér dan wanhopig zelfs. Dood was nooit een oplossing. Nooit geweest en zal het ook nooit worden. Nee.. dood was iets wat je overkwam. Met voorbedachte raden of niet. De dood was onvoorspelbaar. Maar toch lag het altijd op de loer. Rosemary stak een sigaretje op en keek het schoolplein nog eens rond. Ze zag wat mensen praten en de meeste liepen het schoolgebouw binnen. De bel zou elk moment kunnen gaan...

Alisa stopte even met lopen en keek wat naar de ingang van de school. ''Alis.. weet je zeker dat er niets is?'' vroeg Angelique toen en ze keek even serieus naar Alisa. Alisa keek op en forceerde weer een zwak glimlachje. ''nee, er is écht niets.. gewoon niet zo'n zin in school vandaag..'' loog Alisa. Maar het was niet geheel een leugen. Ze had ook niet echt zin in vandaag. Angelique keek Alisa even bezorgd aan. ''nouw.. als er toch iets is.. je kunt het altijd zeggen..'' probeerde ze nog. Daarna keek Angelique even op haar horloge. ''Geez, we moeten opschieten..'' zei Angelique en ze wilde net aanstalte maken om het schoolgebouw in te lopen toen ze ineens een stem hoorde. Angelique en Alisa draaide zich om. Achter hun stond een jongen. Hij groette hen. Alisa bekeek de jongen even. Hij leek niet onaardig. ''hey..'' groette ze terug. Ook Angelique knikte begroettend en stak haar hand even op..

Er wrd vriendelijk terug gegroet en Roten keek heel ve naar zijn voeten, daarna richtte hij zijn blik weer op, de bel ging. ,,Het spijt me dat ik julie ophoud, maar het is erg belangrijk." zei hij rustig ,,Zouden jullie met me mee kunnen komen." daarna liep hij zonder antwoord af te wachten alvast verder. Het was raar voor hem om hulp te vragen aan politie, maar dit keer was het zijn laatst keus. Over een week zou hij definitief van de zaak gehaalt worden en hij moest die zaak gewoon opgelost hebben. Zelfs als hij van de zaak af werd gehaalt, dan zou hij vanuit de schaduw met zijn team verder gaan, alleen dat was strafbaar, het zou dus hoe dna ook het beste zijn om de dader binnen een week aan te kunnen wijzen. Eienlijk wist Roten wel bijna zeker dat ze ewoon achter hem aan liepen, dus hij deed niet de moete om nog om te kijken.

Alisa keek even op. De jongen vroeg of ze 'even' meegingen. Hij klonk nogal dringend en serieus. Angelique keek even naar Alisa maar liep daarna achter de jongen aan. Alisa pakte Angelique vlug bij haar hand beet en trok haar even terug. ''wat doe je?'' siste ze en ze keek Angelique aan alsof ze iets heel ergs gedaan had. Angelique keek nogal ontschuldig terug. ''nou.. hij vroeg toch..'' ''Angelique, je kent die heel vent niet..'' zei Alisa dringend. Ze keek even naar Roten. Daarna liet ze Angelique los. ''waarover wil je praten.. is het zo 'geheim' dat het niet hier kan?'' zei Alisa en ze deed even een stap naar voren om hem beter te kunnen bekijken.

'Waarover wil je praten.. is het zo 'geheim' dat het niet hier kan?' klonk opeens de stem van het meisje, Rote draaide zich om om haar gewoon rustig aan te lopen. Hel even ging zijn blik langs deomgevig maar al snel richtte hij zijn aanacht weer op het meisje ,,Ik ben Data, officiele detective, ik ben hier voor één van mijn zaken." zei hij, iets zachter als zijn normale stem omdat hij het liefst ongezien wou blijven. oor het geval ze hem net beloofde worp ze heméén van zijn kaartjes toe waar een onvervalste stempel op stond. ,,Maar als jullie niet willen helpen dan heb ik er geen probleem mee om in mijn eentje het onderzoek te vervolgen." zei hij gemeend, het waren alleen maar een paar vragen en als ze echt bruikbare dingen wisten konden ze zelfs mee helpen. ,,Geloof me, ik had nooit zomaar wildvreemden aangesproke en gevraag om hulp als ik niet in een lastige situatie zat."

Alisa bekeek Roten eerst even wat wantrouwend. Maar toen hij zijn visitekaartje liet zien knikte ze. Alsof ze het goedkeurde. Ze reikte haar hand uit naar Roten. ''Alisa Kentwell, nice to meet ya..'' zei ze terwijl ze zich nu pas voorstelde. ''Dit is Angelique en samen werken ook wij aan een aantal.. eh.. 'zaken'.. '' zei ze op een serieuze toon. Ze ging naast Roten lopen. ''Dus.. waar wil je praten..'' vroeg ze.

Het ene meisje stelde zich voor als Alisa Kentwell ende andere als Angelique, Roen begon alweer te lopen en niet veel later kwam Alisa naast hem lopen om te vragen waar ze gingen praten. Roten keek gewoon voor zich uit en knikte even naar een open bosrand die in zicht kwam. Eenmaal daar aangekomen ging hij ontspannen op een laaghangende tak van een boom zitten en keek de twee meisjes rustig aan. ,,Dit mag misschein vreemd kinke uit de mond van ee detective, maar ik heb liever niet dat de zaken die we hier bespreken door gegeven worden aan andere politie agenten tot de zaak compleet is opgelost." zei hij rustig, hij probeerde de reactie van beide te pijlen ,,Al mijn zaken worden altijd afgesloten vlakvoor ik een zaak heb opgelost, begrijp asjebliefd dat ik geen andere conclusie kan bedenken dan het feit dat er iemand in de politie ziet de me sabteerd." dekte hij zichzelf alvast in, al hadden ze genoeg reden om het te doen sinds er danzij hem weer een paar 'criminelen' op vrijevoet lopen... Alwas ht overdreven om daarvoor lvenvancli"nnein gevar te brengen. Het zouden naturlijk ook saboteurs vna butten uit kunen zijn, maar je kon niet voorzichtig genoeg zijn. ,,Mijn vrage gaan over de 'zelmoord zaak' van de professor..." sprak hij verder, hij zei het woord zelfmoord zaak also hij er niets van geloofde en dit was ook zo.

Toen Roten over de proffesor begon, knikte Alisa even. Ja, ook zij had daar van gehoord. Alleen weigerde haar afdeling deze zaak op zich te nemen. Uiteindelijk hadde ze deze zaak toegekend aan een ander team, die de zaak nogal verwaarloosde. En net zoals de meeste zaken, werd daar uiteindelijk geen aandacht meer aan geschonken. Angelique keek even vragend naar Alisa alsof ze wou vragen waar ze het over hadden. Alisa bleef Roten even aankijken. Het zou allemaal snel duidelijk worden voor Angelique. ''Goed.. wat wil je weten?'' vroeg Alisa uiteindelijk.

Toen Alisa toe stemde en vroeg wat hij zou weten knikte hij haar even dankbaar toe. ,,Ik weet dat de professor vaak bij het politie bureau langs kwam om te kijken hoehet ging met zijn neefje en te praten tegen zijn oudcollegas..." begon hij maar gewoon ,,Heeft hij ooit met jullie gesproken? Ik zou graag weten wat zijn karakter was en waar hij zoal rondhing." daarna viel r een korte stilte, alsof hij na mes dneken over en volgende vraag ,,En weten jullie toevallig ook of er meerdere detective's in waren gezet om de waarheid achter zijn dood uit te vinden?" het was onwaarschijnlijk, maar het zou wel een antwoord zijn op de vraag waarom ze dem van de zaak afhaalde en zo snel een conclusie uitspraken zijn geweest. Als hij zeker wist dat de twee echt te vertouwen waren kon hij ze misschien het dosier laten lezen om te kijken wat zij ervan dachten, maar het zou nu nog bij normale vragen blijven.

Alisa schudde haar hoofd. ''Sorry..'' zei ze. ''ik zat niet in die zaak.. die zaak was aan een andere afdeling gegeven...'' zei ze en ze keek een beetje verzuurd. Ja, ze baalde ervan dat zij die zaak niet mocht doen. ''Eh ja.. toen die zaak bezig was, kwam in er net in..'' zei Angelique nu. ''Ik heb hem ook niet echt gekent ofzo.. wel heb ik hem een aantal keer zien langslopen in het gebouw.. zijn aura.. eh.. ik bedoel hij zag er nogal triest uit..'' verbeterde Angelique snel. Ze vond het nooit zo leuk om over haar gave te praten.

Ze antwoordde beide dat ze geen idee hadden over de zaak, fijn had Roten de verkeerde mensen meegenomen.. Toen Angela over de professor begon was zijn blik compleet op haar gericht. ,,Aura?" hrhaalde hij het enige woord dat sterk van de andere afstak, normaal was hij sceptisch over dat soort dingen maar dit keer kon hij het misschien gebruiken. ,,Je zei net dat hij er triest uit zag, kon je ook ergens zien of hij bang was?" misschien als Roten er achter kon worden hoe lang zijn probeem al liep kon hij de zaak binnen een week opgelost hebben. Daarna verbreidde hij zijn blik weer zodat hij ook wat op Alisa kon letten.

''eh..'' Angelique werd een beetje rood. Ook Alisa draaide zich even naar Angelique toe en keek haar een beetje vragend aan. ''N-nouwja.. hij zag er nogal.. triest uit.. alsof hij steeds zijn gedachten bij iets anders had..'' zei Angelique en ze staarde even naar de grond. ''nou je het zegt.. ik hoorde inderdaad dat de proffesor in zijn laatste weken nogal.. down was.. voor geen reden..'' zei Alisa. Angelique slaakte een kleine zucht van opluchting toen Alisa aan het woord was.

Angelique werd rood, was ze verlegen of nerveus? Ach, Roten kon veel van dat soort emoties toch niet begrijpen... Toen ze zei dat hij steeds zijn gedachten bij iets anders had knitke hij even, maar dit antwoord bracht hem daadwerkelijk geen steek veder. Toen Alisa begon te spreken, zuchtte Roten zachjes en bijna onhoorbaar. ,,Hij waarschuwde me dat hij bedreigd was, een paar dagen voordat hij vermoord was." ja, voor Roten was het al duidelijk dat het niet een normale zelfmoordactie was geweest, het was een moord... Al was het geen directe moord geweest, dan had iemand hem nog zo bang gemaakt dat het tot waanzin leidde en dat stond gelijk aan moord. ,,Ik ben er van overtuigd dat hij verder geen reden had gehad om zelfmoordte plegen, voor mijn gevoel was het niet iemand die onder normale omstandigheden zo snel opgaf."

Razendsnel kwam Bryson aanfietsen, het was glad geweest en Bryson was gevallen, waardoor zijn broek deels gescheurd was en hij te laat was. Hij sprong van zijn fiets af en kwakte 'm in het rek, een metaalachttig gekletter was te horen. "Shit. Dominoeffect.." Mopperde hij, hij keek toe hoe zijn fiets onderaan de andere fietsenmassa terechtkwam. Hij keek opzij, het was een schoolverlater die het effect had veroorzaakt, dus Bryson zei maar niks. Die fiets haalde hij er vanmiddag wel onder vandaan. Hij gooide zijn tas over zijn schouder en rende panikereig het schoolplein over, hij was vet te laat! Hij gleed nog eens bijna uit over de sneeuw, die in hobbelig ijs was veranderd door het vriezen en het lopen op de sneeuw. hij moest en zou niet later komen..