Life is just a game.

Een meisje met wit haar en felle rode ogen keek voorzich uit. Haar blik stond afwezig voorzich uit te staren. Het meisje was totaal gehuld in de duisernis, ze was niet echt een meisje waar je naar toe zou gaan om ''gezellig'' mee te praten. Ze knipperde amper met haar ogen. Een groepje leerlingen kwam voor bij maar toen ze haar zaggen zitten liepen ze met een grote boog erom heen. Het meisje snoof. ''Echt een schande dat ze zo'n iemand toe laten'' hoorde ze iemand fluisteren. Het meisje richtte haar blik op de groep. Haar blik stond vijandig alsof ze je kon doden met haar blik. ''Dat is mijn naam!'' zei ze fel. De meisjes keken haar raar aan. Het meisje stond op, het zag er heel sierlijk en elegant uit net als haar stappen die ze zetten. Haar hakken klakte gevaarlijk op de stoeptegels. Ze ging voor het meisje staan die tegen haar had gesproken. Haar ogen die angstig in de hare keken. Verstijfd... Het meisje hield haar hoofd schuin en een fake glimlach sierde haar gezicht, maar aan haar glimlach was niet te zien of hij nou echt was of niet. Ze snoof. ''Rusine...'' zei ze iemand met een kille ondertoon. Het meisje draaide zich om en keek de gene aan die tegen haar had gesproken. ''Master Akio...'' zei ze kalmpjes. Akio kneep zijn ogen samen en liep naar haar toe. Een briefje werd in haar handengedrukt. ''Het huiswerk dat je vergeten was'' zei hij kalm. ''Vergeet het niet te maken je wild Haku niet op je dak hebben'' Het meisje knikte kort. ''En voor jullie'' zei Akio tegen de andere, ''Weg wezen!'' Het groepje vluchtten weg. Akio keek het meisje aan. ''Hou je in Rusine...'' Het meisje met de naam Rusine knikte en Master Akio vertrok weer. Rusine daarin tegen bleef alleen achter op het schoolterrein maar was ze wel alleen?

Een jongen, slank, meer tenger dan slank, stapte uit een hoek van het schoolplein. Zijn haar was gitzwart en zijn Ogen leken net twee druppels bloed. met langzame stappen liep hij langs het meisje, Rusine heette ze, had hij gehoord. Hij maakte oogcontact, een grijns, verscheen op zijn bleke vampierengezicht. Maar die grijns was klijn, als je niet zou opletten had je het niet eens gezien. Hij ging zitten op een bankje verderop, de bank was meestal bezet door van die alternatieve en emo shit, maar als het leeg was zat hij erop. De reden dat het leeg was, was omdat hij er aan kwam. Studenten en leraren liepen altijd met een boog om hem heen, omdat hij een kille, dodelijke en lege blik had. Als blikken konden doden.. was hij de moordenaar. En dat was hij. Hij keek naar zijn handen en maakte er vuisten van. Agressie de eeuwige agressie die was opgesloten in zijn lichaam.

Rusine zag een tengeren/slanken aan komen. Een paar mensen vluchtten meteen weg. Het enige wat Rusine deed was haar wenkbrouw op trekken. Toen hij langs haar kwam maakte ze even oogcontact. Zijn ogen leken net 2 druppels bloed... Zag hij dan ook alleen rode kleuren of had hij gewoon contact lenzen in. Dat vond ze dus echt zo dom... Contact lenzen... Ze vond het een vernedering voor de vampiers. De echte vampiers... Niet de vampiers op halloween. Rusine deed daar zowat elke dag aan mee, gewoon omdat ze zelf al een halloween kostuum was. Rusine vouwde het briefje openen en las het vlug door en pakte vervolgens een aansteker. Het papier vloog in de hens. Het enige wat er over bleef waren zwarte snippers van het papier. Ze draaide zich om naar de jongen. Een fake glimlachje was te zien maar het was meer aan de duistere kant dan een vrolijk glimlachje, haar glimlach was gewoon eng. Maar ze zei niets. Sommige zeiden soms dat ze amper kon praten maar Rusine praten niet graag zeker niet met die huppelflupjes die zo blij en vrolijk waren zodat ze haast over haar nek ging.

De jongen keek Rusine aan. Hij zei niks, hij keek haar alleen maar aan, met zijn kille en duistere blik. Rusine leek wel zo'n moordlustig type. "K-kira.. heb je misschien.. een.. uhm, een aansteker?" Vroeg een student, het was een meisje rond de 17. Ze bleek best wel bang. Kira keek haar aan. Zijn ogen volgde haar lichaamslijnen, en hij stopte weer bij haar ogen. "L-laat maar" Zei het meisje en ze draaide zich meteen weer om. Zelf Akio had al een label op Kira's voorhoofd geplakt, hij was de lokale creep op deze school.

Rusine bekeek het meisje die hem om aansteker vroeg. Het meisje was duidelijk bang, ze richtte zich weer op de jongen, die Kira heten. ''Kira dus...'' zei ze tegen hem. Nee Rusine werd meer als een buitenbeentje gezien, je zag haar amper met iemand alleen met Akio en dat ging dan altijd over ''huiswerk''. Een totale goede band hadden die 2 niet bepaald maar ze deden zo wel eens wat voor elkaar. Ze snoof eventjes. ''Ik heb over je gehoord'' zei ze. Haar stem had een kille ondertoon ook was dat totaal niet de bedoeling. Rusine was net een standbeeld maar dan met wat kleuren, tenminste wat je kleuren kon noemen. Haar uitdrukking was kill en doordringend. Veel mensen ontwijkte haar omdat ze een moordlustige houding/ blik had. Gewoon bang dat ze een mes in je rug zou steken. Stay a way for my of i kill you zo'n houding had ze. Daarom had ze een ook een labeltje aan haar hangen maar niet door Akio maar door de leerlingen. Een monster... zo omschreven studenten haar ookal hebben ze haar nog nooit gesproken maar wie dat wou kreeg alleen een vijandige blik. Rusine sprak je alleen aan als ze geintesseerd was in je.

Kira keek op met een sigaret in zijn mond. "Van wie" Zei hij alsof hij uit een detectivefilm kwam. Hij volgde met zijn ogen d elichaamslijnen van ook Rusine's lichaam. Waarom praatte ze tegen hem? Ze hoorde bang te zijn. Net zoals de rest, bange kippen in een hok. Kippen die elk moment naar de slachterij konden worden gebracht, wachtend tot je werd afgemaakt zo bang. Maar dat was ze niet. Net zoals Yumiko. speciaal vond hij, maar hij was niet geinteresseerd. Nog niet, nog niet.

Rusine bleef rusitg staan, Rusine was een typje apart dat vond iedereen. Ze sprak haast nooit, gaf alleen vijandige blikken. Leek je te willen vermoorden. Niemand durfde maar diep in haar ogen te kijken bang dat ze stierven. Wat ook zo gebeuren van angst. Rusine werd gezien als een schaduw, een niemand. En die niemand zo je komen vermoorden als je tegen haar sprak en haar een rede gaf om iemand te kunnen zijn. ''Akio'' zei ze kortaf. Rusine had veel over hem gehoord en over Eve eigelijk iedereen zowat. Akio hielp haar met alles dat was een feit. Maar er zo nooit iets gebeuren met die 2 ze leken daarvoor te veel op elkaar. Ze hoefde beide geen relatie. Tenminste dat zei Akio terwijl Rusine wist dat Eve zijn zwakte was. Rusine had geen zwakte tenminste niet dat iemand wist. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en bekeek Kira nog steeds. De meeste zouden gillend weg rennen of het in hun broek doen van angst en ja dat was haar wel een paar keer over komen. Rusine maakte meestal vage opmerkingen als je iets over haar zij. Niemand had haar ooit zien lachen of haar ooit met een vriend gezien. En dat zouden ze ook niet zien. Rusine zag emotie als een zwakte. Rusine pakte de sigaret uit zijn mond en nam een trekje, nee ze vroeg geen toestemming dat vond ze niet nodig. Ze stopte de sigaret weer in zijn hand en blies toen de rook uit.

Kira keek haar recht in haar ogen aan. Hij kende geen angst, emotie's waren laf, vond hij maar. Voor zielige mensen, de enige emoties die hij kende waren agressie en haat. Ja, agressie. misschien was hij daarom wel moordenaar. "Hm." Was het enige wat hij uitbracht. hij nam een trek en blies de rook uit met lange slierten. Akio dus. hij had het wel vaak over hem, vond hij.. Hij pakte een flesje uit zijn tas, een klein kristalglazen flesje met een inhoud dat net genoeg was om te kalmeren. Om even dat agressiegevoel te verminderen, Om even alleen met haat te leven. Hij haalde de dop eraf en bracht het flesje naar zijn mond.

Rusine trok haar wenkbrouw even op toen hij een flesje tevoorschijn haalde maar zei niets. Iedereen had zo iets. Alleen bij haar kwamen ze nooit achter dat iets... Gewoon simpel weg omdat mensen haar niet wilde kennen en zij hen ook niet omdat ze wist dat ze ''anders'' was dan hun. Het feit dat er dan over je heen werd gelopen was te groot dus daarom hield ze zich afzijdig. ''Ruşine Du Libitina Melrose Băsescu'' zei Rusine met een russisch accent. ''Zie maar hoe je me wild noemen...'' zei ze vervolgens kalmpjes maar het accent had ze nog steeds. Vele studenten passerde hun met een grote boog maar Rusine was dat wel gewend. Ze hoorde gefluister achter zich maar Rusine trok zich daar niets van aan, het enige wat ze deed was in de ogen kijken van de studenten die haar passerde en haar maar durfde aan te kijken. Life is hard...

Kira schudde zijn hoofd. "Als kippen in een kippenren. ze zijn naïef, impulsief en bang voor hun leven."Zei hij en sloeg het flesje achterover. Hij smakte wat, zijn ogen kleurden normaal. meestal waren zijn ogen rood, door de aggressie die zijn hart had gevuld. hij keek naar het lege flesje, hij gooide het in de prullenbak en het flesje viel kapot op de bodem van de prullenbak. "Rusine. Ik heb ook over jou gehoord"Zei hij en keek haar aan in zijn ogen. Geen angst, dat had hij niet, dat kende hij niet. angst was voor diegenen die zwak waren, die bang waren om te sterven, die bang waren om hun as uit te strooien. Maar Kira was dat niet. hij leefde voor gevaar. als een hyena, roekeloos en angstloos.

Rusine ging rustig naast hem zitten. Het was net alsof ze een zwarte mist afstoten die met haar meevoerde, dat was een nadeel van een black angel. Haar familie vond haar een schande ze was de enige met zwarte vleugels, de rest had witte vleugels. Ze was de duivel volgens haar ouders maar dat boeide haar niet meer, ze waren toch ''verongelukt''. Ze keek naar kira, zijn ogen kleurde normaal. Ze knikte alleen maar. ''Van wie?'' vroeg ze even kalm als eerst. Haar accent was vreselijk zo russisch.

[inspriatieloos]

Kira keek haar aan. "Van Wie denk je." Zei Kira en nam een trek van zijn sigaret. Hij keek voor zich uit, en keek een meisje na, een meisje die hier haar eerste schooljaar doorbracht. "Eerste klassers van een hoge school zijn net zo kwetsbaar als van de middelbare school." Zei hij droog en piekte de sigaret weg.

Rusine keek voorzich uit. ''Master Akio dus...'' ''Achja als hij zo graag iets over me zegt...'' ze keek hem aan, ''Wat zei hij dan allemaal over me of mag ik dat niet weten?'' vroeg ze droogjes. ze bekeek de eerstejaar en haalde haar schouders op, ''Kwetsbaar of niet, in mijn eerste jaar was iedereen even bang voor me net als nu dus ik merk geen verschil''

Kira snoof. "Ik moet met je samenwerken." Zei hij en keek voor zich uit. zijn ogen kleurde weer langzaam naar een rozig/roodachtige kleur. Die eeuwige agressie moest er op een of andere manier uitkomen, maar die amnier wa smoeilijk te vinden. Voorlopig zou hij nog met die aggressie zouden moeten leven. Hij keek Rusine aan. "Sneu dat Eve met een of andere slechterik zit te flirten. Maar weetje, ze moet het zelf weten." Zei hij en greens.

Rusine keek Kira aan, ''Samenwerken...'' zei ze toonloos. Ze keek voorzich uit. ''Denk niet dat ik je bevelen op volg als een of ander hondje Kira, ik heb niet voor niets de namen Du,Libitina,Melrose'' zei ze even toonloos als daarvoor. ''Ik laat niets achter behalve mijn aandenken'' Niemand zou haar kunnen horen want er was niemand behalve Kira. En niemand wist echter wat haar aandenken was. Ze was als een schaduw en zo ging ze dan ook te werk, ze volgde de bevelen op van haar baas maar dat was dan ook alles. "Sneu dat Eve met een of andere slechterik zit te flirten. Maar weetje, ze moet het zelf weten." Rusine keek hem aan. Haar blik was doordringend en dodelijk. ''Wat hun doen zijn onze zaken niet... Hij is er alleen om ons opdrachten te geven. We weten allemaal dat we naar de hel gaan als we dit doen. Maar ik ben niet bang voor de dood, de dood lijkt me juist fijn... Die blik als je word vermoord, zo zo heerlijk...'' ''Het zien lijden van mensen'' ze greens breed. ''Ik heb geen medelijde, ik toon geen medelijde, ik ben genadeloos en zo zal men mij herringeren...''

"Ik zal geen bevelen geven, rustig maar. ik volg mijn eigen bevelen. ik luister naar niemand. En over de dood.. het lijkt me inderdaad fijn." Hij dacht na. "Ik ben niet bang voor de dood. ik roep het tegenmoet, ik wacht al jaren tot mijn dood. maar doodgaan zal ik niet. ik zal eeuwig leven" Zei hij, hij keek Rusine aan. "Ik heb zin om iemand te vermoorden." Zei hij. hij greens en keek naar eht hockeymasker dat in zijn tas zat, het hockeymasker da oder het opgedroogde bloed zat.

''Ik luister alleen als die gene iets intersants te melden heeft anders niet...'' zei ze nog steeds toonloos. ''eeuwig leven... lijkt mij een totale nachtmerrie, eeuwig jonger blijven dan 30 vind ik best maar daarna vermoord ik me zelf'' zei ze droogjes. ''Ik hoef geen natuurlijke dood, ik bezorg mensen de dood al vanaf mijn 6de, dus nee ik ken geen angst en geen genade...'' ze snoof even en stond rustig op. Ze volgde een groepje eerstejaars met haar ogen. ''Pak je kettingzaag of je mes dan maar alvast want we gaan feesten met de dode geesten'' zei ze met een pyscho grijns. Haar ogen stonden kill, nouja kill je zou het moordlustig kunnen noemen.

Kira lachtte psycho. Hij pakte zijn tas op, en verdween achter een muur. Even later kwam hij terug met dat enge witte masker op zijn gezicht. Niemand wist van waar, maar zijn kettingzaag ratelde in zijn hand. "LET'S HAVE SOME FUN!" Riep hij, als hij zijn masker op had, was hij ook echt doorgedraaid. Een paar meiden begonnen te gillen, en hard weg te rennen. in een flits stond hij voor ze. "You just missed my birthday.. die for it!" Zei hij en lachtte. vroom, dara ging de kettingzaag. Overal bloed, gillende mensen, het bloed spatte op zijn masker.

Rusine greens en keek naar kira die zijn hockeymasker op had, ze moest eerlijk toegeven zelfs met hockey masker zag hij er goed uit. Maarja rusine viel nou eenmaal op enge types waar bij de meeste mensen gillend weg zouden rennen. nouja dan wist je ook 100% zeker dat ze je vriendje niet van je zouden afpakken. ze greens bij het aanzien van de dood van de meisjes er rende 1 weg. Die was voor haar. binnen een paar seconde had ze haar zwarte vleugels uitgeslagen en vloog ze de lucht in. Het meisje rende gillend de hoek om. Rusine volgde haar als een schaduw en bleef een paar meter boven de grond zweven. ''En waar dacht jij naar toe te gaan'' zei rusine dodelijk. Ze hief haar handen op zwarte veren kwamen uit haar vleugels en scheerde als messen door de lucht. Het meisje werd vast gehaakt aan de muur, rusine lachtte pyscho terwijl het meisje bleef gillen. elegant landde rusine voor haar neus. ze zetten haar nagels op haar wang en zetten een maakte een kras. bloed druppelde naar benden en rusine likte haar vingers af die ze in het bloed had gedopen. heerlijk die smaak en die geur. angst stond in de ogen van het meisje die nu stond te rillen van angst. ''doe me geen pijn asjeblieft'' ''natuurlijk ga ik dat niet doen we spelen alleen een spelletje'' zei ze met een grijns.''ben ik eng?'' het meisje schudde haar hoofd. ''fout antwoord'' zei ze met een grijns. Een stok kwam onder haar jurk vandaan, het leek een ijzere stok die was versierd met allemaal tekentjes, ze planten de punt op de buik van het meisje met een grijns. ''nog een laatste woord'' het meisje deed haar mond openen maar het was te laat door een knopje op de sierlijke ijzeren stok kwam er een mes uit, het was nu een kleine speer. het meisje gilde maar was nog niet dood. ze leed veel pijn. rusine greens en haalde de speer uit haar buik en likte het bloed af. het meisje gilde van pijn. opnieuw sloeg rusine maar dit keer hakte ze beide benen eraf alsof ze een lappenpop was. Nog steeds gilde het meisje.

Om een hoekje kwam kira. "Maak ze dan ook gelijk doo.. Rusine, mag ik de rest?" Zei hij, hij ging met een vinger langs de wang van het meisje dat noeg boledde. Hij likte zijn vinger af en rilde, heerlijk. Een bloedverslaving wa snog zo gek nog niet. Dit betekende dus dat hi letterlijk het bloed kon drinken van slachtoffers, zo veel haat. Kira keek om zich heen, En deed zijn masker omhoog. Hat zat nu zegmaar op zijn voorhoofd. Hij keek het meisje met wijd opengesperde ogen aan, zijn tong gleed langs zijn lippen, het zag er creepy uit. "K-kira.."Stamelde het bijna doodgebloedde meisje. "Maak haar dood. Ze heeft me gezien. En Ik zal ook de laatste zijn die ze heeft gezien.." Zei Kira grijnzend.

Rusine keek naar Kira en snoof. ''Ik ben je hondje niet, dus commander me niet...'' zei ze toonloos. Het meisje keek vol angst naar Kira en Rusine. Rusine greens breed. ''Hoe langer ze blijft leven hoe pijnlijker het word voor haar, ik laat graag mensen lijden.'' Het meisje begon te huilen en te smeken om genade. Rusine greens breed. Ze was harteloos altijd al geweest. En niemand zou er ooit iets aan kunnen doen. ''Stil maar over een paar minuten voel je niets meer'' zei ze kil. Ze hield haar hoofd schuin en greens. Ja Rusine was eng, heel erg eng. Ze streek langs de nek van het meisje, ze bloedde letterlijk dood. ''Ze heeft een te goed hart, het zo zonde zijn om die in haar lichaam te laten zitten vind je niet'' De stok van de speer werd ingekort zodat het een mes werd en zetten die op de plek van haar hart. het meisje gilde toen Rusine het mes in haar lichaam boorde. De blik van het meisje werd wazig en de ogen werden groter. Ze was dood. Rusine haalde haar mes uit haar borstkas en bekeek haar, ''Ze had zo'n mooie dood'' zei ze en deed net alsof ze een traantje weg veegde. Ze keek naar Kira en greens lichtjes. Het zou zo fake kunnen zijn maar dat wist je nooit. je wist nooit of ze aan het fake was of niet. Rusine bekeek opnieuw het resultaat. De benen en een arm lagen op grond die bezaait was met bloed. Het bovenlichaam zat vast aan de muur, ze hing als jezus aan het kruis maar dan zonder benen en een arm. Rusine zou het zo laten liggen maar er zou geen spoor te vinden zijn aangezien ze het lichaam niet met de hand had aangeraakt. En schoon afdrukken waren onmogelijk aangezien ze 3 centimeter boven de grond zweefde. Een zwarte roos kwam tevoorschijn. De roos werd gedept in het bloed van het slachtoffer en haar sporen op de roos werden weggehaald. De veren waar het meisje aan vast zat bevatten geen DNA, tenminste geen DNA die zo leide naar haar. Want niemand wist dat zij een black angel was. Alleen haar slachtoffers, kira en Master Akio wisten dit nu. De roos dwarrelde naar benen en landde voor het lichaam. ''Moge de geesten van de dood je voor altijd martelen, zodat je nooit meer zal kunnen rusten.'' zei ze liefjes. Ze gaf een handkus aan het slachtoffer en keek Kira aan. Haar blik was zoals altijd doordringend maar dit keer waren ze kalm. Alleen zal dat niet lang duren voordat ze de moordlust weer in haar ogen had. Ze keek hem alleen maar aan en zetten zich neer op de grond weg bij het bloed dat sporen zal achterlaten. Haar vleugels werden ingetrokken en haar mondhoeken gingen omhoog terwijl ze Kira kalmpjes aan keek.

Kira lachtte en depte een van zijn handen in het bloed. Hij liet het bloed van zijn hand afdruipen, daarna schreef hij op de muur zijn codenaam. Niemand wist zijn codenaam, en dat was maar goed ook. anders was het linke soep. "BB." Stond er in grote bloedletters geschreven. " Jij bent zo wreed he" Zei hij met een psychisch lachje en likte zijn hand af. Hij kwam omhoog en keek naar het doodgebloedde meisje, tenminste, wat nog over was vaan haar. " Kijk, en dit vind ik nou altijd zo heerlijk. het resultaat" Zei hij grijnzend, hij haalde zijn hand langs het bebloedde deel van haar lichaam en likte het af. "Maar nu moeten we gaan." Zei Kira, en knakte zijn vingers.

Rusine trok haar mondhoeken op tot een vaag glimlachje ookal meende ze haar glimlach wel, je kon het niet zien aan haar. ''Dat vat ik op als een compliment'' zei ze met een grijnsje. Ze boog elegant zoals mensen deden bij shows. Alsof ze net een geweldig kunstwerk had gemaakt. Voor haar was dit ook een kunstwerk. Ze bekeek de grote 2 B's en vervolgens naar de roos. Toen hij zei dat het tijd was om te gaan knikte ze kort. ''Laten we maar gaan voordat die mensjes de moord zullen onderzoeken om sporen te vinden, wat dus niet zal lukken... Ik weet niet eens waarom ze het nog proberen!'' zei ze met een grijnsje van vermaak. Ze bekeek het meisje nog even, ''Tot ziens liefje'' zei ze poeslief en draaide zich om, ze liep niet terug naar de school dat zou verdacht zijn, ze zou haar kleren ergens anders moeten schoonmaken. Ze keek Kira aan met een fake glimlachje en stak haar hand uit, die eigelijk nog besmeurd was met bloed, tenminste haar vingertoppen. ''Zullen we?''

Mensen keken vol angst naar de twee, Kira met zijn hockeymasker, Rusine met haar speer. "Ze hebben je gezicht gezien, maar ze zullen het niet wagen om te spreken" Zei Kira grijnzend. Hij pakte haar ahnd aan en knikte. "Let's go.." Zei hij. Hij bekeke even zijn kleding. Onder het bloed, het leek wel alsof ze net uit een oorlog kwamen zo zagen ze eruit. Zijn masker was besmeurd met bloed, en hetzelfde gold voor de rest van zijn lichaam. Daarna bekeek hij Rusine. Haar jurk zat ook helemaal onder. Hij dacht even na. Volgensmij had hij een vriend gemaakt.. maar hij wist het niet zeker.

Rusine lachtte eventjes, ''Dat durfde ze hiervoor ookal niet dus er veranderd niets, en als ze ook maar iets zeggen, zulle ze gespiets waren aan mijn speer en zal ik ze braade als een kippetje...'' zei ze met een sluw glimlachje. Een paar studenten bekekn hun angstig en Rusine keek hun vijandig aan en deed met haar vrije hand een ''Ik hou je in de gaten/ ik zie alles'' gebaar. Zijn hand voelde koud en kill aan. Ze keek er naar met een fake lief glimlachje, ''Zo koud maar toch zo fijn... Net zoals pijn'' Het bloed dat om haar vingertoppen zat smelten samen met het bloed op zijn hand. Ze keek naar Kira, ''We zijn bloedpartners'' zei ze droogjes terwijl ze wees naar hun handen. Het betekende niet iets van vriendje of vriendin. Eerder collega's, moordcollega's. ''Denk je dat je met mij verder kunt gaan?'' bedoelend op de moordenplegen, dit zei ze terwijl ze hem rustig vooruit trok. Ze moesten die kleren wassen. ''Weet jij een plek waar we onze kleren kunnen wassen, een wassette of een meer ofzo?'' zei ze droogjes terwijl ze nu liepen. iedereen die maar naar hun keek kreeg een vijandige blik opzich. Een blik die mensen echter afschoten van Rusine.