Videobeelden spreken boekdelen..

Alisa knikte instemmend. Ze pakte haar portofoon en drukte de sneltoets voor Clarence in. ''Clarence, we hebben versterking nodig.. overhoorkamer 3.. en SNEL!'' riep Alisa. Daarna pakte ze haar eigen mobieltje en drukte ze 112 in..

Eve drukte wat op de wond. Een mensenbeet was gevaarlijk. Je kon een flinke ontsteking oplopen en dat was geen pretje. "Ik word hopelijk geen vampier" Zei ze, Eigenlijk wist ze wel dat dat niet kon.

Alisa klapte haar telefoon weer dicht. ''Rustig maar Eve, 'hulptroepen' zijn onderweg..'' verzekerde Alisa haar. ''Ga maar even rustig zitten en neem wat water..'' zei Alisa. Joey draaide zich om op zijn rug en probeerde wat tegen de muur te leunen. Alisa's blik gleed gelijk naar Joey. En als blikken konde doden, was Joey nu morsdood..

Eve knikte. "Zeg Joey.. Waarom doe je nou zo iets.." Zei Eve kalm. Ze begreep het niet. Ze drukte nog eens op de wond, en zuchtte. Ze was al zo vaak gebeten, door tom, en was nog geen vampier geworden. Gelukkig.

Joey trok vermakelijk een wenkbrauw omhoog. ''waarom doe ik wát?'' vroeg hij alsof hij werkelijk geen idee had waar Eve het overhad. Alisa irriteerde zich nu al aan Joey. ''WAAROM JE SAMENSPANDE MET RYAN, SUKKEL'' riep Alisa woedend naar Joey terwijl ze met haar vuist op tafel sloeg. ''ow, dat..'' zei Joey en hij leunde wat tegen de muur aan. ''hoezo?'' vroeg Joey en hoopte hiermee Eve en Alisa te irriteerde. Als antwoord op Joey's vraag, smeet Alisa een nietmachine richting Joey's hoofd, maar Joey wist deze te ontwijken..

"Alisa! rustig!" Riep Eve, en keek Joey kalm aan. "Dwong hij je?" Vroeg ze. Ze wou het weten, Joey had hun al die tijd geholpen, maar Ryan had hij wel geholpen. Ze ging tegenover hem zitten in de hoop dat hij iets zou vertellen.

''Rustig? RUSTIG? ik kán niet rustig zijn nu.. die klootzak was al die tijd undercover..'' riep Alisa uit en haar woedende blik bleef nog steeds op Joey rusten. ''Niet AL die tijd..'' verbeterde Joey haar. Alisa kneep haar ogen tot spleetjes. ''en wat bedoel je daar mee..'' vroeg ze fel. ''precies zoals ik het zeg. Ik help Ryan nog maar sinds kort. We zijn vrienden, weet je. En vrienden helpen elkaar..'' antwoorde Joey met een vermakelijke grijns op zn smoel. Alisa schudde haar hoofd. ''niet te geloven wat ik in jou heb gezien.. ik durf te wedde dat je vader een maffia is....'' zei Alisa. ''Laat mn familie er buiten ja!'' protesteerde Joey.

Eve schudde haar hoofd teleurgesteld. "Ik snap het niet Joey. maar goed. de politie komt je zo ophalen." Zei ze en stond op. Ze raakte haar nek even aan, Het was wel snel gaan ontteken. "En de ambulance ook.. voordat ik zo het loodje leg.."

''Ik snap het nog steeds niet. waarom zou je in godsnaam meedeplichtig willen zijn aan het helpen van moorden plegen?'' begon Alisa weer terwijl ze zich moeddeloos in haar stoel liet zakken. ''Zoals ik zei, vrienden helpen elkaar..'' zei Joey en hij liet even zijn blik glijden over Ryan die met zijn bebloedde been op de grond lag. ''Wauw, dan zijn jullie vast ''close bff's'' zei Alisa droog. ''hoe dan ook, hier kom je zéker niet ongestraft mee weg.. denk maar niet dat je na je 25 jaar gevangenis ook nog maar ergens aan een baan komt.. en áls je er uitkomt, hou ik je in de gaten.. dáár kun je zeker van zijn!'' zei Alisa met ergenis in haar stem. ''is dat een dreigenment, Kentwell?'' vroeg Joey met een uitdagende blik in zijn ogen. Dit maakte Alisa alleen maar nóg bozer. Zijn blik én het feit dat hij haar zo net bij haar achternaam aansprak.

((Ryan was al opgehaald weet je nog,, dat hij zo zei van" we zien elkaar nie tmeer." En joey: "jawel man. ooit" xD))

Eve schudde haar hoofd. Er werd op de deur geklopt. "Ah. daar zul je ze hebben.." Mompelde ze en stond op. Ze wees naar Joey die op de grond zat. "Daar." Zei ze en greens. De politieagent knikte en hees de jongen op, sloeg hem in de boeien en keek Eve nog even aan. "Bedankt." Eve schudde haar hoofd. "U bedankt." Zei ze.

((ahahahaaaa, owja.. men dat was een droog stukje XD))
((srry, ik haal rpg stukken door elkaar T_T maar komt omdat ik druk ben met school dingen xd))
((ow en Joey zát al in de boeien XD.. remember? door Alisa (a))

''Ik, zie je nog wel..'' zei Joey tegen Alisa voor hij met de politieagent meeging. ''Liever niet..'' snoof Alisa. Toen Joey uit het zich was verdwenen liep Alisa naar Eve. ''Kun je het nog vol houden denk je? Damn, die ambulance duurt oook lang..'' mompelde Alisa. Ze liep was haastig de kamer door. Na nog 5 lange minuten werd er dan eindelijk nóg een keer aan de deur geklopt. Dit keer, waren het doctoren...

Eve keek een van de mannen aan met een serieuze ijzeren blik. "Goed Dame..Ga maar even zitten" Zei de docter serieus. Eve luisterde, en liet zich rustig in een stoel zakken. Er werd naar de ontstoken wond gekeken en Eve voelde dat ze wegzakte. "Ik.. ik ben vergiftigd Alisa" Zei ze, ze probeerde aanzwezig te blijven maar het bleek niet echt te lukken..

Alisa hurkte naast Eve neer die in op de stoel zat. Ze draaide Eve's hoofd wat naar zich toe. ''Eve..? Eve, hoor je me nog? Blijf erbij, kom op..'' begon Alisa tegen Eve te praten.

Eve sloot haar ogen. Ze leek wel stoned. "Dit is neit goed. Er is een onbekend gif in haar lichaam binnengedrongen.." Zei de doc(Lol) En begon de wond te ontsmetten. "Door wat is ze gebeten..?" Vroeg hij en keek Alisa ernstig aan.

Alisa slikte en keek de dokter niet aan. ''Niet door was.. maar door wie..'' antwoorde Alisa. ''Door een half vampier met afgesneden hoektanden..'' zei ze toen. Ze keek weer naar Eve die helemaal wit weggetrokken was. Zoals ze Eve zo zag, leek het alsof ze zou sterven...

"Een mens dus. Een mens met vampierenbloed. Hm. zijn beet zou wel eens giftig kunnen zijn, iedere vampier zo zijn eigen gif.. haar bloed kan hier dus verkeerd op zijn gaan reageren" Hij haalde een injectiespuit uit het koffertje. "Antibiotica." Zei hij voordat hij de naald in Eve's huit prikte, en hem indrukte.

Alisa keek even weg. Ze hield nooit zo van injecties. Toen de dokter klaar was met Eve, keek ze haar weer aan. ''Eve.. heb je iets nodig ofzo? wil je water, een deken..'' probeerde Alisa terwijl ze Eve wat onderzoekend aankeek.

Eve bleek van de wereld te zijn, aangezien ze nergens op bleek te reageren. De docter opende haar oog en scheen er een lampje in om te kijken of ze daarop reageerde. Ook niks. "Vreemd." Zei hij, en hief haar hoofd op. Foute boel..

Alisa stond op. ''wat is er.. w-waarom reageert ze niet.. gaat ze dood?'' vroeg Alisa wat in paniek. Ze keek de dokter vlug aan.

De dokter lachtte zachtjes en kort. "Nee. dood gaat ze niet. maar ze zal wel moeten worden opgenomen." Zei hij. "Hooguit voor twee daagjes" Zei hij kort daarna, hij belde een nummer, waarschijnlijk een ambulance.

Alisa slaakte een kleine zucht van opluchting. Ze keek even naar Eve. ''Hou je taai..'' zei ze ookal wist ze dat Eve haar niet echt kon horen, of teminste.. ze reageerde niet..

Met een slimme handeling werd Eve weggevoerd. Ze bleek echt compleet van de wereld, het gif was schadelijk geweest en misschien kon ze hier nog wel een ziekte van over houden..

Alisa keek toe hoe Eve werd weggedragen. Heel even sloot Alisa haar ogen. Ze hoopte zo dat alles goed zou komen. Na een paar minuten was het ineens doodstil. Daar zat ze dan. In d'r eentje in overhoorkamer 3. Waar alle ellende was begonnen. Alisa voelde zich leeg en lusteloos. Ze leunde met dr ellebogen op het bureau en zat met dr handen in dr haar. Ze had de neiging om keihard te gaan schreeuwen. Maar in plaats daarvan rolde de tranen over dr wangen. All deze shit, ze trok het gewoon niet meer. En dit was al de twééde keer in haar leven dat iemand waarvan ze het absoluut niet verwachtte, iemand waarvan ze hield, haar bedrogen had. Kei in en keihard!

Een hand verwarmde plots Alisa's rug. "Gaat het?" Zei een stem, Het was L. als het om huilende meisjes ging was hij er altijd voor ze. Hij nam plaats op de armleuning van de stoel.

Alisa schrok even op. Ze had niemand verwacht. Ze zag L vlak naast haar en wist even niet wat ze moest zeggen of doen. Ze veegde gauw wat tranen weg en forseerde een soort mislukte glimlach. ''j-ja hoor..'' zei ze, maar het klonk niet echt overtuigend. Ze wilde nooit huilen in het openbaar. Ze vond dat dat een teken van zwakte was..